Μια καθημερινή ΚΟΡΟΝΟΪΣΤΟΡΙΑ

Ήταν λίγο νευρικός. Η πόρτα άνοιξε ακριβώς μπροστά του. Μπήκε στο βαγόνι σα να μπαίνει στο Τσέρνομπιλ. Η πόρτα έκλεισε εμφατικά πίσω του.

Με τη μία σκάναρε το χώρο. Το ραντάρ του έψαχνε για Ασιάτη προκειμένου να τον αποφύγει. Ευτυχώς δεν υπήρχε. Ξανακοίταξε για Ιταλό. Αυτοί είναι πιο ύπουλοι, δε φαίνονται. Μόνο από κανα φουλάρι, από κανα παπούτσι παντοφλέ, ή κανα κυριλέ ντύσιμο. Δε διέκρινε κάτι. Το τρένο είχε ξεκινήσει. Κοίταζε στα μάτια κάθε έναν απέναντί του όπως τον κοίταζαν και αυτοί. «Ε συγγνώμη, ανοίξτε λίγο το παράθυρο παρακαλώ» ακούστηκε με προτρεπτικό-ειρωνικό τόνο μια γυναικεία φωνή στο βάθος του βαγονιού. Το τελευταίο κλειστό παράθυρο άνοιξε. Οξυγόνο. Μια κυρία παραδίπλα του πήγε να βήξει αλλά κατάπιε το βήχα της για να μη δώσει στόχο. Την κατάλαβε από τη σύσπαση του λαιμού της. Δεν είχε επαρκή στοιχεία να τη δώσει στη μανία του πλήθους και επέλεξε να μην την καρφώσει, απλώς γύρισε το πρόσωπό του από την άλλη.

Απέναντί του όμως ένας ηλικιωμένος λυγάει. Φτερνίζεται, βήχει και φυσάει τη μύτη του back to back. «Όλοι πίσω!» φωνάζει ασυναίσθητα και πηδάει προς την άλλη μεριά σα να εξεράγη βόμβα. «Σιγά άνθρωπέ μου!» ψελλίζει μια κυρία παραδίπλα βλέποντας το σάλτο του και διακρίνει δυο σταγονίδια να φεύγουν από τα χείλη της και να κατευθύνονται προς εκείνον. Με μια κίνηση matrix γέρνει το κορμί του προς τα πίσω και τα τρώει ο απέναντι headshot. Τα σταγονίδια σα δάκρυα έρρεαν στο πρόσωπό του. «Είναι ιδρώτας! Είναι ιδρώτας!» φώναζε καθησυχαστικά στους γύρω του που αποτραβήχτηκαν από κοντά του. «Βάφανκούλο!» του φώναξε ένας λίγο παραπέρα αποκαλύπτοντας την ταυτότητά του. Τελικά υπήρχε Ιταλός εκεί μέσα. «Πετάξτε απ’ το παράθυρο τον Ιταλό!» άρχισε να φωνάζει το μανιασμένο πλήθος.

Ένας προνομιούχος με αντιασφυξιογόνα μάσκα και γάντια τον πλησίασε κάτω από χειροκροτήματα και επευφημίες για το θάρρος του. Τον έπιασε από το γιακά και τον κράτησε σε απομόνωση στη γωνία. Πάντα και παντού υπάρχουν ήρωες, οι τύποι που γουστάρουν να γίνονται ήρωες. Η κατάσταση είχε εκτραχυνθεί. Το μισό βαγόνι έπαιζε ξύλο. Ένα κινητό που είχε πέσει στο πάτωμα άρχισε να χτυπάει. Ο ιδιοκτήτης του ούτε που σκέφτηκε να το ακουμπήσει. Ringtone είχε Prodigy. Το τρένο άρχισε να χοροπηδά στους ρυθμούς του Firestarter. Ο Κορονοϊός απλωνόταν πάνω στο παλλόμενο επιβατικό κοινό, την ώρα που ένας ελεγκτής ατάραχος προσπαθούσε να τσεκάρει για λαθρεπιβάτες. Αυτός τις έφαγε από τον Ιταλό που δεν είχε ποιον άλλο να δείρει.

Ένα μπουλούκι πέθαινε ηρωικά μέσα στο βαγόνι στη διαδρομή Άνω Πατήσια-Άγιος Ελευθέριος. Κάποιοι έφευγαν από Κορονοϊό, κάποιοι από ξύλο, κάποιοι από απλό στραβοπάτημα. Βήχες, μπουνιές, φτερνίσματα, κλωτσιές και κάπου κάπου λίγα συνετά «ήρεμα ρε παιδιά!» που πλέον δεν είχαν κανένα νόημα. Στον απόηχο της μάχης ακούγεται από το μεγάφωνο «Επόμενη στάση: Άγιος Ελευθέριος». Το τρένο έφτασε. Η πόρτα άνοιξε και ένα νέφος καπνών ξεμπούκαρε από το βαγόνι. Μέσα στην ομίχλη ξεδιπλωνόταν ένα σκηνικό πολέμου. Πεσμένοι, ποδοπατημένοι, άρρωστοι. Οι καπνοί άρχισαν να αραιώνουν όταν πάνω από τα συντρίμμια επιβίωνε ακόμη μια φιγούρα. Μια φιγούρα αγέρωχη.

Ήταν η γριά. Η γριά που δεν της έδινες τη θέση σου γιατί πάντα πίστευες ότι αντέχει η ρουφιάνα ακόμη και σε πυρηνική καταστροφή. Και σε επιβεβαίωνε τραγικά πατώντας πάνω στην πεσμένη σάρκα σου. Αυτή ήταν λοιπόν.

Η γριά.

Νικόλας Κολυτάς