ΒΡΕΙΤΕ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΔΩ e-mail: aeklivegr@gmail.com

ΒΙΝΤΕΟ

Μια συγνώμη δεν (μου) φτάνει…

Published

on

Έχει περάσει ο μαγικός αριθμός των 21 χρόνων από εκείνη την ημέρα. Από την ημέρα που ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές που έχουν περάσει από την ΑΕΚ έμπαινε ως αντίπαλος, με την φόρμα του Ολυμπιακού.

Γράφει ο Νίκος Μπουσμπούκης

Πριν μπω στην ουσία του θέματος θέλω να διευκρινίσω κάποια πράγματα. Είμαι από τους ανθρώπους που αντιλαμβάνονται ότι βλέπουμε έναν επαγγελματικό αθλητισμό που σημαίνει πως ο καθείς αναζητεί μία «δουλειά» με καλύτερες συνθήκες και καλύτερο μισθό. Αντιλαμβάνομαι, λοιπόν, την ανάγκη ενός παίκτη ή ενός προπονητή για αύξηση του μισθού.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, προσωπικά, δεν με απασχολεί η φυγή του Μπάγιεβιτς. Ήταν απολύτως φυσιολογική με βάση την κατάσταση που υπήρχε τότε στο σωματείο. Ωστόσο, ο Μπάγιεβιτς ευθύνεται για ότι ακολούθησε στον χώρο του ποδοσφαίρου. Ήταν ο κατάλληλος για να εκτελέσει το έργο μίας νέας παράγκας που αν δεν έβρισκε έναν εκπληκτικό προπονητή για να κάνει τα πρώτα της βήματα ίσως να μην υπήρχε ποτέ.

Ο Σέρβος τεχνικός δημιούργησε τον όρο προδοσία στην συνείδηση μίας ολόκληρης γενιάς. Έδειξε τον δρόμο για όσους εύκολα μπορούν να καταστρέψουν αυτό που αγαπούσαν. Η ιστορία, και όχι ο κόσμος της ΑΕΚ, τον καταδίκασε. Τον καταδίκασε να είναι αυτός που έχει βάλει τα χέρια του σε ότι πιο βρώμικο έχει υπάρξει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι αυτός που κατάφερε να καταστρέψει το ελληνικό ποδόσφαιρο, αυτό δηλαδή που ο ίδιος κάποια χρόνια πριν το ανέβασε δεκάδες επίπεδα.

Πολύ θα πουν ότι σε ένα φαινομενικά ήρεμο κλίμα σπέρνω μίσος και διχόνοια. Όχι, δεν με νοιάζει πλέον ο Μπάγιεβιτς. Έστω και αν η ΑΕΚ που προσπαθεί να «καθαρίσει» αυτήν την βρωμιά έχει, ακόμα, στις τάξεις της έναν από τους δημιουργούς της παράγκας. Αυτό που θέλω να πετύχω μέσα από αυτές τις λίγες λέξεις είναι να βοηθήσω να χαραχτεί ένας δρόμος διαφορετικός από αυτόν που χαράζουν οι Μπάγιεβιτς της κάθε εποχής, έναν δρόμο μακριά από την προδοσία, έναν δρόμο μακριά από την καταστροφή αυτού που αγαπάμε. Μία συγνώμη δεν μου φτάνει, θα ικανοποιηθώ μόνο όταν το παράδειγμα του Μπάγιεβιτς θα αποτελεί… μοναδική περίπτωση, ένα παράδειγμα προς αποφυγή.

Continue Reading
Advertisement