Η ΑΕΚ πήρε τη μεγάλη νίκη που όφειλε να πάρει ώστε να δηλώσει ότι είναι και πάλι εδώ, ζωντανή και αποφασισμένη περισσότερο από ποτέ για αυτό το πρωτάθλημα.
Ύστερα από τις ήττες από ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό στον δεύτερο γύρο και την ισοπαλία με Παναθηναϊκό στην πρεμιέρα των πλέι οφ, η φαντασμαγορική, στην πρώτη στροφή, ΑΕΚ του Αλμέιδα έδειχνε πια ότι δεν είναι η άτρωτη ομάδα που μας είχε συστηθεί και πως έχει πλέον πάρει για τα καλά την «κάτω βόλτα». Η κατάσταση αυτή έπρεπε πάση θυσία να διορθωθεί όσο γρηγορότερα γινόταν και μπορεί το εν λόγω ματς να μην ήταν το πιο «do or die» της σεζόν όσον αφορά βαθμολογικούς σκοπούς, ωστόσο σε σχέση με τον παράγοντα ψυχολογία, αυτή η νίκη θα μπορούσε να θεωρηθεί και ζωτικής σημασίας.
Από αγωνιστικής άποψης, δεν υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο για να σχολιάσει κάποιος από τη στιγμή που το ντέρμπι έγειρε προς την πλευρά της δύναμης και του τσαμπουκά. Ήταν από τις ελάχιστες φορές φέτος που η ΑΕΚ δεν ήταν διατεθειμένη να «στραγγαλίσει» τον αντίπαλό της πιέζοντας ασφυκτικά και αντ’ αυτού, επέλεξε μια πιο συντηρητική τακτική ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη ισορροπία μεταξύ των γραμμών της και να ελαχιστοποιήσει τις αντεπιθέσεις. Επιβεβαιώνεται ακόμα και στα στατιστικά. Στους 28 αγώνες που έχει δώσει φέτος η ομάδα του Αλμέιδα, αυτό ήταν το ματς που δημιούργησε τις λιγότερες τελικές προσπάθειες. Μόλις 6 στον αριθμό.
Φαινόταν ωστόσο ότι έχει πίστη στο πλάνο και απλά θα περίμενε υπομονετικά το σωστό timing για να βρει την ευκαιρία να σκοράρει και να πάρει το ματς. Δεν έγινε στη φάση του ακυρωθέντος γκολ του 6ου λεπτού σε ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια στην παγκόσμια ιστορία του ποδοσφαίρου, έγινε με το μυθικό βολ πλανέ του Αραούχο στο 80’. Ίσως ήταν και καλύτερα που έγινε έτσι. Αυτό το έργο τέχνης έχει ήδη χαραχθεί στην χρυσή ιστορία του συλλόγου και αν συνδυαστεί και με τον τίτλο στο τέλος της σεζόν, η αξία του θα είναι πραγματικά, ανεκτίμητη. Θα είναι το γκολ – ορόσημο, συνώνυμο της πολυπόθητης επιστροφής της ΑΕΚ στα εδάφη της Νέας Φιλαδέλφειας. Ένα γκολ που θα χαρακτηρίζει ένα ολόκληρο πρωτάθλημα.
Κάτι άλλο που σίγουρα οφείλουμε να ξεχωρίσουμε είναι η αυταπάρνηση και η γενικότερη παρουσία των Βίντα και Τζαβέλλα σε ανασταλτικό επίπεδο. Αμφότεροι, έχουν πιθανότατα κάνει το καλύτερο τους παιχνίδι φορώντας τη φανέλα με τα κιτρινόμαυρα, ενώ συνολικά η αμυντική λειτουργία της Ένωσης ενέπνεε για πρώτη φορά εμπιστοσύνη μετά από πολύ καιρό. Εξαίρεση βέβαια αποτελεί το τελευταίο τέταρτο της αναμέτρησης όπου εκεί με τον ΠΑΟΚ να πιέζει και να πηγαίνει σε πιο γρήγορο και πιο στενό passing game, υπήρξαν αρκετές στιγμές αδράνειας που θα μπορούσαν να στοιχίσουν.
Εν πάση περιπτώσει, αφήνοντας το ντέρμπι της Τούμπας στην άκρη, η ΑΕΚ πρέπει άμεσα να «κατεβάσει» στο φυσιολογικό τα επίπεδα της ευφορίας που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο ζενίθ ύστερα από αυτό το σπουδαίο «διπλό» και να συγκεντρωθεί προκειμένου να πετύχει ακόμα δύο νίκες, ώστε να φτάσει με ηρεμία στο «διαβολικό» 12ήμερο που την περιμένει εν συνεχεία και το οποίο θα κρίνει κατά πάσα πιθανότητα και τον πρωταθλητή. Όσα συνέβησαν χθες σε Λεωφόρο και Φάληρο δείχνουν στον Δικέφαλο ότι σε καμία περίπτωση δεν θα κάνει «περίπατο» όπως πιθανώς μέχρι πρότινος, νόμιζε, οπότε καλό θα ήταν ο Αλμέιδα να φέρει την ισορροπία το συντομότερο δυνατόν.
