Να μην αφήσουμε σπιθαμή χώρου στους φασίστες…

Την παραπάνω φωτογραφία την τράβηξα στις 11 Αυγούστου στην κηδεία του Μιχάλη στην Ελευσίνα.

Είχα ξεμείνει στην Αθήνα για δουλειά. Εκείνο το απόγευμα δεν με κράταγε τίποτα σπίτι. Ήθελα έστω και συμβολικά να είμαι εκεί. Πήρα το Παντάκι και τράβηξα για Ελευσίνα. Άλλωστε το βράδυ που δολοφονήθηκε ο Μάικ λίγο πριν ήμουν στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ακριβώς εκεί.

Μετά τα χθεσινά νομίζω έχει μια σημασία να την ανεβάσω αυτή τη φωτογραφία. Όχι για να κάνω επίκληση στο συναίσθημα, αλλά αναφορά στο πραγματικό. Και ο θάνατος είναι πολύ πραγματικός εκτός από μια αρρωστημένη φαντασίωση στα κεφάλια ναζίδων.

Χθες λίγο πριν το ματς, μου ήρθε ένα μήνυμα από φίλο παναθηναϊκό, να με ενημερώσει για την αλητεία του πανό στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Και έχει τη σημασία του. Ένας άνθρωπος που απλώς αγαπάει την ομάδα του, ένιωσε την ανάγκη να μου στείλει μήνυμα για να διαχωρίσει τη θέση του από τους νεοναζί χούλιγκανς. Το ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι παναθηναϊκοί μετά το ματς.

Και αυτομάτως μού γεννήθηκε η απορία. Όλες αυτές οι αθλιότητες χθες στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, τα πανό αλληλεγγύης σε νεοναζί, τα συνθήματα για σέξι Τουρκάλες, οι τραμπουκισμοί σε παίκτες και σταφ, με την ανοχή της αστυνομίας και της ΠΑΕ του Αλαφούζου, τι σχέση μπορεί να έχουν με όλους τους παναθηναϊκούς φίλους μου που έσπευδαν να διαχωριστούν με κάθε τρόπο από αυτη την ξεφτίλα;

Καμία απολύτως. Πρέπει πραγματικά να μην τσουβαλιάζουμε και να δούμε την κοινωνική και πολιτική διάσταση του ζητήματος. Πρέπει να παλέψουμε ώστε οι φασίστες και οι κάθε λογής bad blue μαλάκες να μη βρίσκουν χώρο ούτε στην κερκίδα, ούτε στο σχολείο, ούτε στη δουλειά, ούτε πουθενά.

Χθες όταν αντίκρισα από την τηλεόραση το εμετικό πανό, ένιωσα ντροπή. Και στο μυαλό μου ήρθαν όλοι αυτοί οι πιτσιρικάδες που συνόδευαν το φέρετρο του Μάικ κρατώντας καπνογόνα. Δεν ήταν ντίλερς, μαφιόζοι και μαχαιροβγάλτες.

Φορούσαν απλώς μια μπλούζα της Original Ελευσίνας. Όπως ο Μάικ.

Μπορούμε να μείνουμε εκεί. Είναι ωραίο να αγαπάς την ομάδα σου.