Ο χορός των δισεκατομμυρίων στις φαβέλες του κόσμου

Μια σπουδαία εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στα ΤΕΦΑΑ στη Δάφνη, με πρωτοβουλία των φοιτητών μελών της ΚΝΕ. Η εκδήλωση είχε θέμα “Κατάρ: Ο χορός των δισεκατομμυρίων στις φαβέλες του κόσμου”. Καλεσμένοι και βασικοί ομιλητές ήταν ο τερματοφύλακας του Αστέρα Τρίπολης Νίκος Παπαδόπουλος και ο δικός μας… Νικόλας Αγγελίδης

ΟΛΗ η ομιλία του Νικόλα Αγγελίδη ΕΔΩ

Το Παγκόσμιο κύπελλο των εκατομμυρίων σε αντιδιαστολή με το όνειρο για την επιστροφή στην εποχή του ρομαντισμού

Ο αθλητισμός μέσα από τις επίσημες διοργανώτριες αρχές, έχει παραδοθεί ολοκληρωτικά στον χορό των κερδών που επιβάλλουν οι μεγάλες εταιρίες, τα μεγαλοεπιχειρηματικά συμφέροντα και οι πολυεθνικές. Στον αντίποδα… ο διψασμένος κόσμος, η εργατική και λαϊκή τάξη αναζητά μέσα από τον αθλητισμό, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, άλλα ομαδικά αθλήματα και τον κλασικό αθλητισμό… μια ανάσα ευχαρίστησης και απόλαυσης.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο ξεκίνησε στο Κατάρ. Με όλες τις απαστράπτουσες εικόνες… Μια γιορτή του αθλητισμού λένε… Μα κάτω από τα πολυτελή στάδια και τους φανταχτερούς φωτισμούς κείτονται χιλιάδες νεκροί. Μετανάστες που διεκδίκησαν τη ζωή τους μέσα από ένα σκληρό, αδίστακτο και επικίνδυνο – όπως αποδείχθηκε – μεροκάματο.

«Σε μια χώρα που υπολείπεται σε βασικές κοινωνικές παροχές δαπανήθηκαν 10 δισεκατομμύρια ευρώ μόνο για τα νέα γήπεδα που χτίστηκαν εκεί. Όσοι τα έχτισαν δούλευαν στην πλειοψηφία των περιπτώσεων για 1000 ευρώ το μήνα, 12 ώρες την ημέρα κάτω από συνθήκες ακραίας ζέστης» γράφει ο Νικόλας Κολυτάς σε πρόσφατη έρευνα του.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η διοργανώτρια αρχή, διεμήνυσε προς τους δημοσιογράφους που θα καλύψουν τους αγώνες ότι «απαγορεύεται η κινηματογράφηση ή η λήψη φωτογραφιών σε σπίτια, συγκροτήματα κατοικιών, ιδιωτικά κτίρια και βιομηχανικές ζώνες». Τι ζητούν λοιπόν οι αρχές; Να μην δει κανείς και να μην βγει προς τα έξω το πραγματικό κάδρο… Η εικόνα δηλαδή μέσα από την κορνίζα, τη χιλιοστολισμένη κορνίζα που επιχειρεί να κρύψει τη φτώχεια, την εκμετάλλευση, την απαξίωση και την κακομεταχείρηση διαφόρων κοινωνικών συνόλων.

Το Κατάρ όσο όμορφη και αν είναι η εικόνα που βγαίνει προς τα έξω από τα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα και πρακτορεία, δεν παύει να είναι μια χώρα που προστατεύει την ελίτ, απομακρύνει μετανάστες αφού δεν τους έχει ανάγκη πια… και αποκρύπτει μπροστά στα τόσα οικονομικά συμφέροντα των ολίγων, χιλιάδες θανάτους σε εργοτάξια… Μια πραγματική εκατόμβη θυμάτων είναι στημένη κάτω από τα στάδια που κλωτσιέται το τόπι. Αλλά τι νοιάζει αυτό… τη διεθνή κοινότητα που είναι παραδομένη στα συμφέροντα των εταιριών οι οποίες κερδίζουν από τη διαφήμιση, τα εισιτήρια, τα στοιχήματα, τις χορηγίες και ότι άλλο στήνεται προς κέρδος… γύρω από το χτύπημα μιας μπάλας;
Και ποιος να μιλήσει; Να πει τι; Ο κόσμος διψάει για θέαμα… Είναι το αποκούμπι του στα όσα βιώνει μέσα από τη σκληρή πραγματικότητα του καπιταλιστικού συστήματος.

Θύματα στα αζήτητα
Οι νεκροί σύμφωνα με στοιχεία που μας δίνει ο «Guardian» ανέρχονται σε 6.750. Οι πιο πολλοί είναι από την Ινδία (2711). Τη μακάβρια λίστα ακολουθούν το Νεπάλ (1641), το Μπαγκλαντές (1018), το Πακιστάν (824) και τη Σρι Λάνκα (557). ΟΛΟΙ μετανάστες
Οι θάνατοι δεν οφείλονται μόνο σε δυστυχήματα. Μεγάλο ποσοστό των θανάτων έχει να κάνει με τις φρικτές συνθήκες εργασίας και διαβίωσης των εργατών, οι οποίοι «στοιβάζονται» σε υποτυπώδη κοντέινερ και εργάζονται 12ωρα κάτω από την αφόρητη ζέστη.
Ο γαλλικός κατασκευαστικός Κολοσσός «Vinci» που ανέλαβε πολλά από τα έργα δέχτηκε δικαστική κλήση «με σκοπό την ενδεχόμενη απαγγελία κατηγορίας», στο πλαίσιο έρευνας για τις συνθήκες εργασίας στα εργοτάξια στο Κατάρ. Οι κατηγορίες που αποδίδονται είναι η καταναγκαστική εργασία και η εμπορία ανθρώπων.

Οικονομικές απολαβές
Οι διοργανωτές προβλέπουν κέρδη 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων όπως δηλώνει ο επικεφαλής της αρμόδιας Επιτροπής Νασέρ Αλ Κατέρ. Οικονομικοί αναλυτές ωστόσο εκτιμούν ότι το κέρδος από το λεγόμενο business plan του Παγκοσμίου Κυπέλλου μπορεί να ανέλθει στα 17 δισεκατομμύρια δολάρια… Τεράστια ποσά… Ικανοποιητικά; Ίσως όχι… Τα αχόρταγα κοράκια του συστήματος είχαν εκτιμήσει τα κέρδη αρχικά γύρω στα 20 εκατομμύρια δολάρια… Η απόκλιση των τριών δισεκατομμυρίων αποτελεί ωστόσο δέλεαρ για νέα δεδομένα, για επιμέρους πράγματα που πρέπει να γίνουν… και ενδεχομένως να στοιχίσουν τις ζωές και άλλων ανθρώπων για να πιάσουν τον στόχο… Και η μπάλα ας κυλάει ανέμελα στο χορτάρι… Και ο κόσμος ας αγωνιά στις εξέδρες αν θα βάλει γκολ η ομάδα…

Την ίδια στιγμή η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου, ένας οργανισμός βουτηγμένος στο παρελθόν, σε απάτες και ρεμούλες, μετρά τα δικά του κέρδη από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τις εμπορικές συμφωνίες και τις χορηγίες σε όλο τον κόσμο. Η τελική σούμα κερδών της FIFA θα αγγίξει τα 7 δισεκατομμύρια δολάρια, εκτιμούν οι ειδικοί.
Χορηγοί είναι πολυεθνικές εταιρίες ένδυσης, αεροπορικές εταιρίες, αυτοκινητοβιομηχανίες, εταιρίες αναψυκτικών και άλλες που πλειοδότησαν την τελευταία στιγμή στους σχετικούς διαγωνισμούς. Τελευταίο παράδειγμα Κολομβιανή διαφημιστική εταιρία που κατάφερε να πάρει την εκμετάλλευση των φωτεινών πινάκων περιμετρικά του αγωνιστικού χώρου σε όλους τους αγώνες. Αυτό έγινε μετά από σκληρή μάχη εξηγούν… ενδεχομένως όμως η αλήθεια να κρύβεται σε καλοστημένες υπόγειες διαδρομές.

Λογοκρισία ή απομάκρυνση
Σε όλα αυτά απαγορεύεται να ομιλούμε… Η λογοκρισία είναι συνεπακόλουθο της τρελής μπίζνας που έχει στηθεί… Οι φίλαθλοι πρέπει να είναι υπόδειγμα σύμφωνα με τα δικά τους δεδομένα. Να μην έχουν άποψη, να μην εκφράζονται δημόσια και να αποδέχονται χωρίς δεύτερη σκέψη ότι σερβίρεται στο πιάτο τους… «Αυτό είναι αν σας αρέσει. Άλλοι πληρώνουν, άλλοι έχουν το κουμάντο…» μερικές από τις πιο πολυφορεμένες εκφράσεις… Μα η αλήθεια είναι ότι δεν πληρώνουν κάποιοι, πλουταίνουν ακόμη περισσότερο με τις δικές μας πλάτες, με τη δική μας παρουσία, με τον κόσμο που τρέχει στα γήπεδα διψώντας να ξεχάσει όσα γίνονται γύρω του… Και δώστου φιλανθρωπικά γκαλά και άλλες ψευτομπαρούφες, στάχτη στα μάτια του κόσμου για να φανούν καλοί και ευαίσθητοι οι μεγαλοκαρχαρίες… Η τόση ευαισθησία τους όμως τους κάνει να ξεχνούν τη λίστα των νεκρών και να προχωρούν δίχως ίχνος ντροπής και τύψεων αναζητώντας κι άλλο κέρδος, κι άλλο… κι άλλο…

Μπροστά σε αυτό ουδείς δεν πρέπει να αντιδρά… Υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά… Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της UEFA που τιμώρησε πρόσφατα την Σέλτικ επειδή οι οπαδοί της ύψωσαν σημαίες της Παλαιστίνης σε αγώνες με ομάδες από το Ισραήλ. Αναρωτιέμαι αν γινόταν το αντίστροφο, αν συμμετείχε δηλαδή ως αναγνωρισμένο κράτος η Παλαιστίνη και είχαν γεμίσει κάποιοι στις εξέδρες σημαίες του Ισραήλ, τι θα γινόταν… Μάλλον όμως για το όλο επιχειρηματικό σχέδιο και το επαγγελματοποιημένο ποδόσφαιρο υπάρχουν καλοί και κακοί. Ακριβώς όπως μας ενημερώνουν καθημερινά τα γνωστά συστηματικά ειδησεογραφικά δίκτυα ανά τον κόσμο. Πίσω από την όλη ιστορία κρύβονται εταιρίες κολοσσοί, πολυεθνικές… ακόμη και βιομηχανίες όπλων που απειλούνται λένε… τα συμφέροντα τους, άμα δεν κάθεται ο κόσμος καλά…

Γκολ και πληρωμή…
Και φτάνουμε στο φετινό αίσχος… Να διαφημίζεται από ιδιωτικό κανάλι η μετάδοση των αγώνων βάση αντιτίμου… Με τις ευλογίες της κυβέρνησης… Το όλο φιάσκο μη νομίζετε ότι ήταν τυχαίο… Το παρασκήνιο οργιάζει. Αρκεί να μην παίζει το ρόλο της η Δημόσιας Ραδιοτηλεόραση που οφείλει μέσα από τις μηνιαίες συνδρομές των πολιτών αυτού του τόπου, να εξασφαλίζει τη ΔΩΡΕΑΝ μετάδοση όλων των αγώνων, όπως προβλέπεται άλλωστε και από σχετικές οδηγίες σε παγκόσμιο επίπεδο… Η ουσία; Κανένα αγαθό για τον κόσμο… Αυτό αποφασίστηκε και αυτό εφαρμόστηκε ουσιαστικά από την αρχή…
Μέσα στο όλο σκανδαλώδες αυτό στήσιμο, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και η ενοικίαση εργαζομένων από άλλους σταθμούς για να επιτευχθεί ο στόχος… Δεν υπάρχει η ευκαιρία για νέα πρόσωπα, για νέα μεροκάματα. Γιατί να πληρώνουμε νέους εργαζομένους; Μια συμφωνία κυρίων… (ειρωνικό) ανάμεσα στα «αφεντικά» δίνει τη λύση. Σου παραχωρώ για ένα μήνα τον τάδε και τον δείνα… και σε αντάλλαγμα μου δίνεις αυτό και εκείνο. Χάθηκαν θέσεις εργασίας μέσα από αυτή τη διαδικασία. Και ούτε φωνή, ούτε ακρόαση από τη διοίκηση των συνδικαλιστικού κλάδου των δημοσιογράφων. Σα να μην έγινε τίποτα. Το πήρε το κύμα… Και ακούμε ξανά και ξανά τους ίδιους και τους ίδιους. Η χώρα που δεν έχει φαίνεται ταλέντα στη δημοσιογραφία και μόνο κάποιοι συγκεκριμένοι – ενδεχομένως αποδέκτες του όλου συστήματος – μπορούν να κάνουν τη «δουλειά».

Αντιδράσεις
Όλος αυτός ο συρφετός του Μουντιάλ, βρίσκει όμως αντίσταση. Από επώνυμα πρόσωπα. Πρώτος και καλύτερος ο παλαίμαχος άσος της Γαλλίας και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ερίκ Καντονά, ο οποίος ξεκίνησε ολόκληρη καμπάνια με σύνθημα το μποϊκοτάζ των αγώνων του Κατάρ. «Μην παρακολουθήσετε το Μουντιάλ. Χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν στα πλαίσια των έργων. Περισσότεροι από 6.500 μετανάστες εργάτες έχασαν τη ζωή τους, δουλεύοντας κάτω από άθλιες συνθήκες για την κατασκευή των γηπέδων» τόνισε ο θρύλος του Παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

Αντίθετα ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, βουτηγμένος μέσα στο star system, κλείνει τα μάτια στις χιλιάδες δολοφονίες και στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και λέει ότι αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο «προσφέρει μια πλατφόρμα για πρόοδο, βοηθώντας τη χώρα να γίνει πιο ανεκτική και συμπεριληπτική». Ο πρώην αρχηγός της Εθνικής Αγγλίας έχει επικριθεί σκληρά από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προστασίας των δικαιωμάτων της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ, χωρίς ωστόσο να ιδρώνει το αφτί του. Για να γίνει Πρέσβης του Μουντιάλ θα πάρει 150 εκατομμύρια λίρες… Είναι πολλά τα λεφτά για τον άπληστο – κατά πως φαίνεται – μπαρμπαΜπέκαμ.

Στο Κατάρ όπου οι νόμοι εν έτη 2022, ποινικοποιούν τις σχέσεις ομοφυλοφίλων, ο Μπέκαμ δεν διστάζει να πάρει φόρα… και βάσει των συμφωνηθέντων της οικονομικής τους συμφωνίας να μιλήσει για ένα απίστευτο μέρος που έχει μια ευκαιρία για αλλαγή… μέσω του Παγκοσμίου Κυπέλλου!
Όμως πολύς κόσμος αντιδρά μπροστά σε αυτό το στημένο «εγκληματικό» υπερθέαμα.

Στην πόλη Χέρνε στη Βεστφαλία της Γερμανίας, το τοπικό γήπεδο φωτίστηκε με 20.000 κεριά, στη μνήμη των νεκρών μεταναστών εργατών του Κατάρ.
Παράλληλα επώνυμοι καλλιτέχνες, επικαλούμενοι το τραγικό αυτό γεγονός, αρνήθηκαν να τραγουδήσουν στην τελετή έναρξης.
Ανάμεσα τους πολύ γνωστά ονόματα όπως η Dua Lipa, η Shakira, ο Rod Stewart, αλλά και ο Robert Smith από τους «Cure».

Αντίθετα εδώ στην Ελλάδα, η Εύα Καϊλή αποθεώνει το ματωβαμμένο Μουντιάλ, λέγοντας ότι είναι πρωτοπόρο στα εργασιακά δικαιώματα! Οι 6.750 νεκροί εργάτες είναι η πρωτοπορία; Είναι να απορεί κανείς…
Στην Κολωνία της Γερμανίας, μια ιστορική παμπ που μεταδίδει εδώ και 27 χρόνια όλους τους αγώνες ποδοσφαίρου και είναι γνωστό στέκι των ποδοσφαιρόφιλων, ανακοίνωσε στους θαμώνες, ότι ΔΕΝ πρόκειται να μεταδοθούν οι αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Γνωστοποιώντας τα αίτια της απόφασης αυτής με τους χιλιάδες νεκρούς και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο βωμό των κερδών, οι φίλαθλοι και φανατικοί επισκέπτες της θρυλικής παμπ, συμφώνησαν ότι η απόφαση είναι σωστή… Αντί των αγώνων του Κατάρ, θα μεταδίδονται παλιοί αγώνες της Κολωνίας, οπότε οι ιδιοκτήτες βρήκαν την κατάλληλη λύση για να μην υποστούν οικονομική ζημιά. Σίγουρα ο ενθουσιασμός ανάμεσα στους πελάτες της παμπ θα είναι μεγαλύτερος, απ’ ότι αν έβλεπαν την Εθνική Γερμανίας σε κάτι εντελώς στημένο… «Δεν μας συγκινεί αυτό το ποδόσφαιρο» αναφέρει θαμώνας της παμπ συμπληρώνοντας “θέλουμε με τη στάση μας να στείλουμε ένα μήνυμα ενάντια σε αυτό το εντελώς διεφθαρμένο σύστημα της FIFA, που το μόνο που τη νοιάζει είναι τα λεφτά και αδιαφορεί για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ποδοσφαιρική κουλτούρα”.

Επίσης… 7 πόλεις της Γαλλίας, ανάμεσά τους και το Παρίσι, αποφάσισαν ότι δεν θα μεταδώσουν τους αγώνες σε γιγαντοοθόνες όπως γινόταν στο παρελθόν. «Οι συνθήκες υπό τις οποίες έχουν κατασκευαστεί αυτές οι εγκαταστάσεις πρέπει να αμφισβητηθούν» εξηγεί ο αντιδήμαρχος της γαλλικής πρωτεύουσας, αρμόδιος για τον αθλητισμό, Πιέρ Ραμπαντάν. Στην πρωτοβουλία αυτή συμμετέχουν ακόμη η Λιλ, το Στρασβούργο, το Ροντέζ, η Ρεμς, το Μπορντό και η Μασσαλία που εξέδωσε σχετική ανακοίνωση: «Δεσμευμένοι στις αξίες της αλληλεγγύης στον αθλητισμό και της οικοδόμησης ενός πιο βιώσιμου τόπου, δεν μπορούμε να συμβάλουμε στην προβολή του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2022 στο Κατάρ, το οποίο έχει προκαλέσει ανθρώπινη και περιβαλλοντική καταστροφή».

Λατρεία για το ποδόσφαιρο
Το ποδόσφαιρο όμως είναι λατρεία… Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο, Ουρουγουανός δημοσιογράφος, λογοτέχνης και συγγραφέας, μία από τις εξέχουσες προσωπικότητες της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας έγραψε για το ποδόσφαιρο και τη λατρεία για τον αθλητισμό: «Το ποδόσφαιρο έχει γίνει μία από τις πιο επικερδείς αγορές στον πλανήτη, οργανωμένη έτσι ώστε όχι να βοηθήσει το παιχνίδι αλλά περισσότερο να το εμποδίσει. Ευτυχώς, στο χορτάρι μπορείς ακόμα να δεις κάποιον αθώο πιτσιρικά, ο οποίος αφήνει στην άκρη τις ντιρεκτίβες και κάνει το χοντρό λάθος να ντριμπλάρει όλη την αντίπαλη ομάδα, ακόμα και τον διαιτητή, ακόμα και τους φιλάθλους στις εξέδρες, με μοναδικό σκοπό να νιώσει τη σαρκική ευχαρίστηση του να αγκαλιάσει την απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας».

Ο Γκαλεάνο δεν έβλεπε το πως άλλαζε το ποδόσφαιρο, όχι ως άθλημα… αλλά ως επιχείρηση. Εκεί κρυβόταν και η δύναμη του. Στο γεγονός ότι παρά τη διαφθορά, συνέχιζε. Εξακολουθούσε να μαγεύει τον κόσμο, κάνοντας μερικές φορές τους ανθρώπους να ξεχνάνε την… πραγματική ιστορία. Αυτό συνέβη και στην Ουρουγουάη με την δικτατορία των περασμένων δεκαετιών. Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο τις τελευταίες του στιγμές, ζήτησε να δει μπάλα στην τηλεόραση…

Το Ποδόσφαιρο ως μέσο έκφρασης
Το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός δεν έπαψαν ποτέ να αποτελούν μέσο έκφρασης και Αντίστασης…
Να θυμηθούμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 στο Μεξικό και το μήνυμα που έστειλαν οι αθλητές John Carlos και Tommie Smith όταν ύψωσαν τη γροθιά τους, φορώντας μαύρο γάντι στο βάθρο των νικητών, διαμαρτυρόμενοι για τις απροκάλυπτες διακρίσεις της αμερικανικής κοινωνίας του τότε… σε βάρος των αφροαμερικανών.

Το 1973 στο Σαντιάγο της Χιλής η Σοβιετική Ένωση δεν κατέβηκε στον αγώνα μπαράζ, διαμαρτυρόμενη για το αμερικανοπαρακινούμενο πραξικόπημα Πινοσέτ, ενάντια στον νόμιμα εκλεγμένο πρόεδρο, Σαλβαδόρ Αλιέντε. Στις 21 Νοεμβρίου του ‘73, ήταν προγραμματισμένος ο επαναληπτικός αγώνας που θα έδινε την πρόκριση στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο αιμοσταγής Πινοσέτ είχε μετατρέψει το εθνικό στάδιο σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και βασανιστηρίων των αντιφρονούντων. Η Σοβιετική Ένωση διαμαρτυρήθηκε στη FIFΑ, η οποία ανακοίνωσε πως μετά από επιθεώρηση στις εγκαταστάσεις, δεν βρήκε τίποτα περίεργο και διέταξε (στην κυριολεξία… ) τη διεξαγωγή του αγώνα. Οι Σοβιετικοί δεν κατέβηκαν να αγωνιστούν, οι ποδοσφαιριστές της Χιλής βγήκαν στον αγωνιστικό χώρο έπαιξαν πασούλες, όπως ήταν η εντολή του Δικτάτορα και πήραν την πρόκριση… Πριν μετατραπεί και πάλι το γήπεδο σε στρατόπεδο συγκέντρωσης κομμουνιστών αγωνιστών.
Τυλιγμένο στα πλοκάμια στης Δικτατορίας ήταν και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 που έγινε στην Αργεντινή. Η κατάκτηση του τροπαίου από τη διοργανώτρια χώρα σε εκείνον τον απίστευτο τελικό με την Ολλανδία, είχε ως αποτέλεσμα να «ξεπλύνει» ο Βιντέλα τα στυγερά εγκλήματα του καθεστώτος του. Την ώρα που η Αργεντινή κέρδιζε την Ολλανδία με 3-1, οι βασανιστές του καθεστώτος βασάνιζαν ή πετούσαν από αεροπλάνα στον Ωκεανό Αργεντίνους αγωνιστές.

Οι τωρινές αντιδράσεις
Σημαντικά είναι και τα παραδείγματα στο Παγκόσμιο Κύπελλο που βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη.
Οι παίκτες του Ιράν αρνήθηκαν να τραγουδήσουν τον εθνικό τους ύμνο σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα όσα συμβαίνουν στην πατρίδα τους, με τη στέρηση δικαιωμάτων των γυναικών και την περιορισμένη ελευθερία λόγου. Τουλάχιστον 378 άνθρωποι έχουν δολοφονηθεί στο πλαίσιο των κρατικών επιχειρήσεων καταστολής του κινήματος διαμαρτυρίας μετά τον θάνατο της Μάχσα Αμίνι.

Οι παίκτες της Αγγλίας γονάτισαν στον αγωνιστικό χώρο λίγο πριν από τη σέντρα του πρώτου τους αγώνα, σε μια συμβολική κίνηση με αφορμή την «προειδοποίηση» για τιμωρία αν στο περιβραχιόνιο των αρχηγών υπήρχε μήνυμα στήριξης της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.

Οι Γερμανοί έβαλαν το ένα τους πόδι μπροστά και έκλεισαν το στόμα τους, θέλοντας να αναδείξουν τη φίμωση της ελευθερίας έκφρασης στη χώρα που διοργανώνει το Μουντιάλ. Φτάνει όμως αυτό; Ή είναι απλά κάποια μηνύματα διαφωνίας και αντίδρασης που περνούν απαρατήρητα… την ώρα που το τόπι κυλάει κανονικά στο χορτάρι προς χάριν του πακτωλού των εκατομμυρίων.

Νέα τάξη πραγμάτων
Ένα ακόμη σοκαριστικό είναι ότι στο Μουντιάλ του Κατάρ νοικιάζονται φίλαθλοι για να φαίνονται τα γήπεδα γεμάτα. Έτσι είδαμε Πολωνούς και Ολλανδούς με κελεμπίες και άλλες κωμικοτραγικές εικόνες.
Οι αρχικές προσδοκίες για ορδές φιλάθλων διαψεύστηκαν. Φαίνεται πως η «ενοικίαση» οπαδών είναι η νέα τάξη πραγμάτων του παγκοσμίου ποδοσφαίρου με αμέτρητα βίντεο στα κοινωνικά δίκτυα να εμφανίζουν κατοίκους του Κατάρ ή μετανάστες με φανέλες άλλων εθνικών ομάδων…
Το επιχειρηματικό ποδόσφαιρο… βρίσκεται σε πλήρη κατήφορο…

Μεγάλος αδερφός…
Με δυο πρωτόγνωρα όπλα οι διοργανωτές του Μουντιάλ έχουν καταφέρει να εισχωρήσουν στα προσωπικά δεδομένα των πάντων… 15.000 κάμερες βρίσκονται στη διάθεση των αρχών που ελέγχουν κάθε κίνηση ακόμη και με drones υψηλής ευκρίνειας. Κάθε κίνηση μέσα ή έξω από τα γήπεδα, σε κοντινή απόσταση αλλά και σε όλη την πόλη καταγράφεται με δικαιολογία… την ασφάλεια των αγώνων.

Παράλληλα οι εφαρμογές «Ehteraz» και «Hayya» που αποτελούν αναγκαίο κακό για να αποθηκεύουν οι χρήστες τα εισιτήρια των αγώνων, να χρησιμοποιήσουν δωρεάν το μετρό σε όλη τη χώρα και άλλες δήθεν παροχές… δίνουν το στίγμα της γεωγραφικής τοποθεσίας κάθε στιγμή. Οι εφαρμογές αυτές έχουν πρόσβαση σε όλα τα δεδομένα του κινητού τηλεφώνου στο οποίο είναι εγκατεστημένες και μπορούν ακόμη και να το απενεργοποίησουν! Ακόμη… η εφαρμογή έχει πρόσβαση στο ιστορικό χρήσης εφαρμογών όπως το Snapchat, το TikTok, το Grindr και το Tinder. Οι αρχές του Κατάρ μπορούν έτσι να πληροφορούνται αν κάποιος έκανε παράνομο σεξ, αν συνάντησε ντόπιους εργάτες, κάτι που απαγορεύεται… ή ακόμη και αν συνδέθηκε με κάποιο τρόπο με αντιπάλους του καθεστώτος. Απίθανα πράγματα…

Μπάλα με ιδρωμένη φανέλα – Against Modern Football
Ο κόσμος όμως διψάει για ποδόσφαιρο. Αυτό δεν αλλάζει… Οι δημοσιογράφοι Fancois Ruffin και Antoine Dumini στο βιβλίο τους με τίτλο «Πως μας έκλεψαν το ποδόσφαιρο» μιλούν για το λαϊκό ποδόσφαιρο μιας άλλης εποχής… Αναφέρονται στον Βραζιλιάνο Socrates, τον Χιλιανό Carlos Caszely, τον Βρετανό Robbie Fowler, τον Γερμανό Πολ Μπράιτνερ, τον Γάλλο Ντομινίκ Ροσετό και άλλους που το πέρασμα τους από τα γήπεδα συνδέθηκε με τους αγώνες τους για μια κοινωνία διαφορετική, ανθρώπινη, χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς.
Το πιο τρανό παράδειγμα του ποδοσφαίρου που αγαπήσαμε, της φανέλας που παραδίδεται στο τέλος του αγώνα ιδρωμένη από το πάθος και την ένταση, είναι ο Κριστιάνο Λουκαρέλι.

Γεννημένος στο Λιβόρνο, στην πόλη όπου ιδρύθηκε το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα, ο Λουκαρέλι ήξερε από πιτσιρικάς τα πιστεύω του. Διεθνής με τη «Σκουάντρα Ατζούρα» και παίκτης της Τορίνο το 2003, αποφάσισε να παρατήσει τα «μεγαλεία» και να παίξει στη Λιβόρνο που αγωνιζόταν στη 2η κατηγορία. Παράτησε ένα συμβόλαιο 500.000 ευρώ το χρόνο και όταν τον ρώτησαν πως πήρε αυτή την ακραία… απόφαση, είπε αφοπλιστικά «Με τόσα λεφτά άλλοι παίκτες αγοράζουν μια Ferrari ή ένα σκάφος. Εγώ “αγόρασα” απλά τη φανέλα της Λιβόρνο»!
Πήρε τη φανέλα με το Νο 99, τον αριθμό δηλαδή της θύρας των οργανωμένων της Λιβόρνο, ενώ όταν έπινε τον καφέ του στην κεντρική πλατεία της ιστορικής πόλης της Τοσκάνης το κινητό του χτυπούσε στον ρυθμό του Bandierra Rossa. Διάβαζε τη μοναδική τότε… εφημερίδα του Λιβόρνο, που είχε μόνο μία για να «ακούγεται ακέραια η φωνή του λαού»…

Όσο υπάρχουν λοιπόν τύποι σαν τον Λουκαρέλι… το ποδόσφαιρο δεν πεθαίνει. Και εμείς θα ερωτευόμαστε τη μαγεία της μπάλας ακόμη περισσότερο. Πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά την πηγή της ζωής του ρομαντικού, αδιαπραγμάτευτου, ανυπότακτου, αντιεπιχειρηματικού, γνήσιου και όμορφου ποδοσφαίρου. Μπορούμε…