Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που λαμβάνουν τη διάσταση του θρύλου. Ένας τέτοιος ήταν ο Πελέ…
Πριν κάποια χρόνια κάναμε στο aek-live ένα αφιέρωμα για τον τερματοφύλακα της ΑΕΚ τη δεκαετία του ’60, τον Θεόδωρο Μανιατέα. Μας είχε συνεπάρει το γεγονός ότι ανακαλύψαμε πως ο τερματοφύλακας εκείνος, είχε πάρει το όνομά του από τον εκτελεσμένο στην Καισαριανή κομμουνιστή θείο του, επίσης Θεόδωρο Μανιατέα.
Φωνάξαμε, λοιπόν, το γιο του τερματοφύλακα Μανιατέα για μια συνέντευξη στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ήταν μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες μου στο aek-live. Μαζί του έφερε ένα κουτί γεμάτο κειμήλια και αναμνηστικά από την καριέρα του πατέρα του. Είναι συγκλονιστικό το πως τα αντικείμενα κρατούν ζωντανές τις μνήμες.
Ο πατέρας του ήταν ένας εξαιρετικός τερματοφύλακας, όμως τη δεκαετία του ’60 είχε την ατυχία να συμπέσει στην ΑΕΚ με τον τεράστιο Στέλιο Σεραφείδη στα γκολπόστ της Ένωσης. Παρόλα αυτά ο Θεόδωρος Μανιατέας είχε τραβήξει τα βλέμματα όταν το καλοκαίρι του 1966 σε ένα φιλικό της ΑΕΚ με τη Σάντος στη Νέα Υόρκη, κατάφερε να πιάσει τα άπιαστα απέναντι στον τεράστιο Πελέ!
Ανάμεσα, λοιπόν, στα κειμήλια, ο γιος του, μας έφερε αποκόμματα της εποχής που εκθείαζαν τον πατέρα του για το πώς σταμάτησε τον Πελέ, αλλά και το σχέδιο της εντεκάδας σε χαρτί της εποχής! Τότε αυθόρμητα, εγώ και ο Νίκος Αγγελίδης πήγαμε απευθείας να δούμε “τον Πελέ! Ποιος μάρκαρε τον Πελέ!”. Χωρίς να έχουμε δει ποτέ τον Πελέ στα χρόνια μας να παίζει.
Ασύλληπτο κι όμως πραγματικό. Το ποδόσφαιρο είναι ένα λαϊκό άθλημα που οι ήρωές του περνούν από γενιά σε γενιά μέσα από τις αφηγήσεις των παλιότερων. Είναι ένα συνεχές στο χρόνο πάνω στο οποίο μεγαλουργούν άνθρωποι, οι οποίοι όμως λαμβάνουν τη διάσταση των θεών.
Ίσως γιατί ένα παλλόμενο δίχτυ προκαλεί έκρηξη συναισθημάτων. Ίσως γιατί μια ραμπόνα ή ένα ανάποδο ψαλίδι δείχνουν μη ανθρώπινα. Ίσως γιατί η ουσία της μπάλας βρίσκεται σε μια κίνηση του Πελέ ή του Μαραντόνα. Και όχι στη μαφία που σήμερα την εμπορεύεται.
Ο θάνατος του Πελέ και του Μαραντόντα σηματοδοτεί το σβήσιμο μιας εποχής. Όμως το ποδόσφαιρο, είπαμε, είναι συνεχές. Και στο πατημένο χορτάρι των προηγούμενων, θα πατήσουν οι επόμενοι. Μέχρι από άνθρωποι, να γίνουν και αυτοί θεοί…
Νικόλας Κολυτάς
