Περί μεταγραφών και… υπερβολών για τη φετινή ΑΕΚ

Η ΑΕΚ μετά τις προσθήκες Τσούμπερ και Γέβτιτς δείχνει να ολοκληρώνει εκτός απροόπτου τις φετινές της μεταγραφές και πλέον οδεύει ολοταχώς προς την έναρξη του πρωταθλήματος στις 11 Σεπτεμβρίου. Το μόνο που μένει να δούμε τώρα είναι κατά πόσο τα νέα αυτά πρόσωπα θα εκπληρώσουν τις προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί από το σύνολο του κιτρινόμαυρου Τύπου.

Και αυτό διότι στην ατμόσφαιρα διαχέεται μια αίσθηση ότι με τους παίκτες που απέκτησε φέτος το καλοκαίρι η Ένωση, θα κατακτήσει το πρωτάθλημα με καμιά 30αριά βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο. Μια υπεραισιοδοξία που την πιο πρόσφατη φορά που κατασκευάστηκε και πάλι από τα κιτρινόμαυρα ΜΜΕ, δηλαδή πέρσι, θυμόμαστε όλοι που κατέληξε.

Διαβάζαμε για τον Νεντελτσεάρου που είναι «βράχος», τον Χνιντ που θα «μασάει σίδερα», τον Ινσούα που θα… «δαγκώνει λαιμούς» και τον Ενομπακάρε που σαρώνει τις αντίπαλες άμυνες. Έναν χρόνο μετά, κανείς εξ αυτών δε βρίσκεται πλέον στο κιτρινόμαυρο ρόστερ. Όχι βέβαια γιατί «βγάλανε μάτια» με την απόδοσή τους και μεγάλοι ευρωπαϊκοί σύλλογοι χρυσοπλήρωσαν την ΑΕΚ για να τους αποκτήσουν, αλλά γιατί εκδιώχθηκαν όλοι τους σχεδόν… κλωτσηδόν.

Από την άλλη, όσον αφορά τους Γκαρσία, Σιμάνσκι, Ανσαριφάρντ και Τάνκοβιτς, μόνο ο πρώτος απέδειξε 100% ότι μπορεί να προορίζεται για τον Δικέφαλο που ονειρευόμαστε. Σιμάνσκι και Ανσαριφάρντ συνεισέφεραν το κατά δύναμιν από την πλευρά τους, ωστόσο η πραγματικότητα είναι ότι για μια ΑΕΚ που θα πρωταγωνιστεί σε Ελλάδα και Ευρώπη δεν έδειξαν το κάτι παραπάνω. Ο δε πολυδιαφημισμένος Τάνκοβιτς που έσκαγε σαν… «πυρηνική βόμβα» στους πηχυαίους τίτλους των μεταγραφικών ρεπορτάζ, για λόγο που ακόμα προσπαθούμε να καταλάβουμε με βάση το βιογραφικό του, κατέληξε… «στρακαστρούκα». Εξού και τα πρόσφατα σενάρια παραχώρησής του.

Φτάνοντας στο σήμερα και τις φετινές μεταγραφές της Ένωσης, αυτό που ισχύει εκ προοιμίου είναι ότι πρόκειται για παίκτες με αξιοπρεπή βιογραφικά στην πλειοψηφία τους. Εν συγκρίσει δε με τα αντίστοιχα των περσινών της… «υπερπλήρους ΑΕΚ», η διαφορά είναι ιλιγγιώδης. Αλλά, αυτό δεν αρκεί. Η ΑΕΚ περιμένει την αναγέννηση των Αραούχο και Βράνιες, ελπίζει σε μια πιο συγκρατημένη συμπεριφορά του Τζαβέλλα που ξεκίνησε… «φορτσάτος», θα πρέπει να σκεφτεί πώς θα διαχειριστεί την απώλεια του Χατζισαφί και αν θα αφήσει όλο το βάρος στον οριακά… ενήλικο Μιτάι και ερωτηματικό οπωσδήποτε αποτελεί ο πάγκος της και οι εναλλακτικές της κυρίως στην άμυνα και στον «άσο». Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα εν ολίγοις. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται κιόλας για μια ομάδα που αλλάζει σχεδόν κατά 100% τη βασική της ενδεκάδα σε ένα καλοκαίρι.

Καταλήγοντας, το πρωταρχικό στοίχημα για τον Δικέφαλο θα πρέπει σε πρώτη φάση να είναι το να παίξει επιτέλους ποιοτικό ποδόσφαιρο μετά από τρία χρόνια, να κερδίσει κανά ντέρμπι που έχει ξεχάσει πώς γίνεται και αντ’ αυτού τρώει τη μία συντριβή μετά την άλλη, να αρχίσει να θυμίζει τέλος πάντων ΑΕΚ και όχι μια… μικρομεσαία ομάδα του πρωταθλήματος που κάνει ντέρμπι τα ματς ακόμα και με τον τελευταίο του βαθμολογικού πίνακα.

Το αν θα μπορέσει να διεκδικήσει κάποιον τίτλο θα φανεί μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου αλλά ρεαλιστικά οι πιθανότητες δεν είναι σε καμία περίπτωση με το μέρος της. Επομένως οι υπερβολές του τύπου «ψάξτε τον δεύτερο» και «τι ομάδαρα είναι αυτή φέτος» μετά τον αποκλεισμό από τη Βελέζ και την τραγική εικόνα στα πρόσφατα φιλικά με Αστέρα και Βόλο, καλύτερα να αποφεύγονται. Ειδικότερα μετά το κάζο της περσινής σεζόν και την παταγώδη αποτυχία της «υπερπλήρους ΑΕΚ».