Πώς φτάσαμε από τον Ρούντι Γκαρσία στον… Αλμέιδα;

Το πώς καταλήξαμε να βλέπουμε με ενδιαφέρον την περίπτωση του Ματίας Αλμέιδα όταν μέχρι πριν δύο εβδομάδες ακούγονταν ονόματα από την προπονητική ελίτ για τον πάγκο της ΑΕΚ… ένας Θεός ξέρει.

Το ζήτημα της εμπλοκής του 48χρονου Αργεντινού μέχρι πρότινος προπονητή κάποιας… Σαν Χοσέ Έρθκουεϊκς στο ρεπορτάζ της Ένωσης, αν μη τι άλλο προκαλεί προβληματισμό για το που έχει θέσει η διοίκηση του Δικεφάλου στην παρούσα φάση τα στάνταρ της ομάδας βλέποντας τον χρόνο να κυλάει.

Δεν είναι δυνατόν δηλαδή μέχρι πριν 15 ημέρες να «πέφτουν στο τραπέζι» ονόματα τεχνικών που είχαν στο πρόσφατο παρελθόν διατελέσει προπονητές σε μερικούς από τους κορυφαίους συλλόγους της Ευρώπης και πλέον να εξετάζεται με θέρμη ένας κόουτς που σχεδόν στα 50 του δεν έχει προπονήσει ποτέ ομάδα από τη «Γηραιά Ήπειρο». Ως γνωστόν, το ποδόσφαιρο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αυτό που ξέρουμε στην Ευρώπη, πόσω μάλλον στο MLS. Διαφορετική νοοτροπία, ρυθμοί, τακτικές, τα πάντα.

Βέβαια ο Αλμέιδα έχει γνώση και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου μιας και ως παίκτης αγωνίστηκε τη μισή του καριέρα σε συλλόγους της Ισπανίας και κυρίως της Ιταλίας, αλλά από τότε πέρασαν και 15 χρόνια τουλάχιστον. Πόσο απλό μπορεί να είναι άραγε για εκείνον να προσαρμοστεί σε ένα διάστημα ολίγων μηνών σε ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, χαμηλού έστω επιπέδου, όπως είναι το ελληνικό; Και όχι μόνο να προσαρμοστεί, αλλά να οδηγήσει και τον Δικέφαλο σε πορεία πρωταθλητισμού. Διότι μην ξέχναμε ότι στην επερχόμενη σεζόν δεν θα υπάρξουν δικαιολογίες, δεν θα συγχωρεθούν πειράματα. Η ΑΕΚ πρέπει να πάει για πρωτάθλημα, στη χειρότερη να το «παλέψει» μέχρι την τελευταία αγωνιστική και όχι να είναι από τον Νοέμβρη στο -12.

Ασφαλώς και η υπόθεση «Αλμέιδα» για την ώρα αποτελεί σενάριο στη σειρά των πολλών που ακούστηκαν όλον αυτόν τον καιρό, αλλά το ανησυχητικό είναι ότι ο συγκεκριμένος αντιμετωπίζεται διαφορετικά εν συγκρίσει με τις υπόλοιπες περιπτώσεις. «Ξεψαχνίζεται» το βιογραφικό του, μαθαίνουμε όλα τα νέα και τις κινήσεις που αφορούν το πρόσωπό του, όπως φερειπείν τις κόντρες του με τη διοίκηση της Σαν Χοσέ για το μπάτζετ, οπότε εύλογα είναι φυσικό να αναρωτηθεί κάποιος αν αυτός θα είναι ο «εκλεκτός» του πάγκου της ΑΕΚ.

Και το ανησυχητικό σαφώς δεν είναι το όνομα και η πορεία του εν λόγω προπονητή. Αυτό που προβληματίζει είναι το μετά. Γιατί όταν στοχεύεις σε έναν τεχνικό του επιπέδου του Σάντος ή του Ρούντι Γκαρσία παραδείγματος χάριν, έχεις το κεφάλι σου ήσυχο ότι και οι μεταγραφές που θα απαιτηθούν από τέτοιου βεληνεκούς προσωπικότητες θα είναι σε ανάλογο level. Αντίθετα, όσο χαμηλότερο είναι το πρεστίζ του προπονητή, τόσο «πέφτουν» μοιραία και οι απαιτήσεις. Αυτό λέει η κοινή λογική. Το γνωρίζουμε καλά αυτό άλλωστε κρίνοντας από τις επιλογές της ΑΕΚ τα τελευταία χρόνια.

Βέβαια ίσως την επόμενη χρονιά να μην λειτουργήσουν έτσι τα πράγματα με την ομάδα να μπαίνει στο νέο γήπεδο και οποιοσδήποτε προπονητής αναλάβει να ενισχυθεί με διακεκριμένους παίκτες υψηλής αξίας. Και ο Μαρτίνς του Ολυμπιακού λόγου χάρη, ένα αδιάφορο βιογραφικό διέθετε, ωστόσο είχε το υλικό και τη στήριξη στις μεταγραφές για να επαναφέρει τους ερυθρόλευκους στην κορυφή μετά από δύο αποτυχημένες χρονιές. Όμως, αν τελικά δεν «κάτσει» μεγάλο όνομα στον κιτρινόμαυρο πάγκο, η αγωνία αυτή θα μας ταλανίζει για ακόμα ένα καλοκαίρι.