EDITORIALS
Τελευταία ευκαιρία… Όλα ή τίποτα

Το «κάζο» στη Ριζούπολη απλώς επιβεβαίωσε πολύ γρήγορα ότι αυτή η ΑΕΚ της Λαμίας δεν θα πήγαινε μακριά. Έδωσε έτσι μια τελευταία προειδοποίηση στη διοίκηση ότι έχει ακόμα λίγο χρόνο να σώσει τη χρονιά και να ανατρέψει την κατάσταση. Θα το κάνει;
Όσοι διαθέτουν στοιχειώδη ποδοσφαιρική αντίληψη δεν εξεπλάγησαν ιδιαίτερα από αυτή την πρώτη δυνατή «σφαλιάρα» που δέχθηκε η ΑΕΚ μόλις στη 2η αγωνιστική. Ακόμα δηλαδή και με κάποιον τρόπο η ομάδα του Αλμέιδα να κατάφερνε να «τουμπάρει» το εις βάρος της σκορ και να έπαιρνε τους 3 βαθμούς στη Ριζούπολη, η «στραβή» φαινόταν ότι δεν θα αργούσε να γίνει. Και εδώ που τα λέμε, καλύτερα που ήρθε τώρα αυτή η «στραβή», παρά να «έσκαγε» σε 2-3 αγωνιστικές όταν και θα έχει ολοκληρωθεί η μεταγραφική περίοδος.
Και είναι ξεκάθαρο πλέον ακόμα και για τον πιο αδαή ότι οι μεταγραφές που έχει κάνει μέχρι τώρα η ΑΕΚ είναι επιεικώς ανεπαρκείς. Ειδικά από άποψη ποσότητας. Για να μην σχολιάσουμε και το πόσο εγκληματικά έχουν καθυστερήσει. Δε νοείται να βρισκόμαστε στη 2η αγωνιστική και ο Δικέφαλος να «κατεβάζει» την περσινή ενδεκάδα των αναρίθμητων και τραγικότατων αποτυχιών με 2-3 νέες «πινελιές» κι έναν πάγκο της απελπισίας με βαριά-βαριά 2 διαθέσιμες επιλογές για να ανατρέψουν δύσκολες καταστάσεις.
Όσον αφορά τον Αλμέιδα, κακά τα ψέματα, αλλά όσο ελλιπές και να είναι το υλικό που έχει στη διάθεσή του, δεν είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεται ότι το σύστημα που έχει αποφασίσει να παρατάσσει την ομάδα του είναι τουλάχιστον προβληματικό, αν όχι ανεφάρμοστο, λόγω απουσίας των κατάλληλων παικτών. Όμως αυτός εκεί, επιμένει. Ευελπιστεί δηλαδή να δει αφενός τον 35χρονο Άμραμπατ που έχει μηδαμινή γνώση αυτής της θέσης να «οργώνει» μια ολόκληρη πλευρά σε αυτή την ηλικία και αφετέρου, τον Μάνταλο να μεταμορφώνεται σε striker-killer από τη μία ημέρα στην άλλη.
Για να μην επεκταθούμε στο στυλ παιχνιδιού με τις ατελείωτες σέντρες που και δύο καθαρόαιμους σέντερ φορ-κεφαλοσφαιριστές να είχε μπροστά η ΑΕΚ, όπως και να το κάνουμε, αποπνέει μια μίζερη «γεύση» από ακαλαίσθητο ποδόσφαιρο περασμένων δεκαετίων. Το ότι η Ένωση το παίζει δε χωρίς ούτε έναν καθαρόαιμο κεφαλοσφαιριστή μπροστά και χωρίς κάποιον παίκτη με εξαιρετική σέντρα-ξυραφιά, είναι σκέτη «αυτοκτονία».
Το θέμα είναι τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και στο εξής. Η ΑΕΚ έχει μπροστά της ακόμα έναν μήνα για να μπορέσει να σώσει τη χρονιά και να μην καταλήξει πάλι 30 βαθμούς μακριά από την κορυφή, παίζοντας την έξοδό της στα ευρωπαϊκά κύπελλα μέχρι την τελευταία αγωνιστική. Εδώ που έφτασε και φέτος τα πράγματα, να παρατάσσεται δηλαδή με 8/11 της περσινής ενδεκάδας, χωρίς 2-3 πραγματικά μεταγραφικά «μπαμ» από τη μέση και μπροστά και με έναν πάγκο μικρομεσαίας ομάδας, είναι η τελευταία της ευκαιρία.
Έχασε ήδη πολύτιμο έδαφος, αλλά εάν «φάει» και τον ερχόμενο μήνα με ατελείωτα μεταγραφικά σενάρια και καταλήξει τέλη Σεπτεμβρίου σε τίποτα πρόχειρες λύσεις παικτών εκτός φόρμας ή με ανύπαρκτα βιογραφικά, τότε το πιθανότερο είναι να ξαναδούμε ότι βλέπουμε τα τελευταία 4 χρόνια. Τόσο απλά.