This is ΑΕΚ!

Μπορεί να είναι πολύ νωρίς ακόμα αλλά από τα έως τώρα δείγματά της, αυτή η ΑΕΚ δείχνει ότι έχει τα φόντα να συγκριθεί με τις σπουδαιότερες ομάδες που έχει παρουσιάσει στο παρελθόν και να μείνει στην ιστορία.

Η ΑΕΚ του Χιμένεθ το ’18 είχε ως επίκεντρο το πάθος της και το μότο «never surrender». Πάνω σε αυτούς τους άξονες ο Ισπανός κατόρθωσε να «χτίσει» μια τεθωρακισμένη ομάδα που χωρίς να παίζει καμιά τρομερή μπάλα, δεν μπορούσες να τη νικήσεις με τίποτα. Αυτό αποδεικνύουν οι μεγάλες ανατροπές εκείνης της χρονιάς, η νίκη κόντρα στον συνδιεκδικητή ΠΑΟΚ με αριθμητικό μειονέκτημα για 30 λεπτά και φυσικά το αήττητο των 14 συνεχόμενων αγώνων στην Ευρώπη.

Η φετινή ΑΕΚ του Αλμέιδα όμως είναι το κάτι άλλο. Έχει πάθος, έχει ανεξάντλητη ενέργεια, έχει σύγχρονη τακτική, εκπληκτική τεχνική και είναι και όσο φαντεζί χρειάζεται να είναι ώστε να κερδίσει την συμπάθεια και την εκτίμηση όλων των οπαδών ανεξαρτήτως ομάδας. Το εντυπωσιακό σλάλομ του Πινέδα, η μαγική προσποίηση του Γκαρσία δίπλα στη γραμμή του άουτ, η elegant ραμπόνα του Αραούχο και όλα αυτά μάλιστα σε ένα πολύ σημαντικό ντέρμπι, δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης αυτής της ομάδας. Αν έχει τη διάρκεια που απαιτεί ο «μαραθώνιος» των 36 αγώνων και ασφαλώς δεν προκύψουν καταστροφικοί τραυματισμοί, τότε οι περισσότερες πιθανότητες για πρωτάθλημα θα είναι με το μέρος της.

Στα του ματς τώρα, η ομάδα του Αλμέιδα κατάφερε για 5^ο διαδοχικό παιχνίδι να κρατήσει και πάλι το «μηδέν» αλλά αυτό δεν αποτελεί πια είδηση και δεν προξενεί εντύπωση. Το ότι η ΑΕΚ βέβαια δεν δέχεται γκολ δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Θα μπορούσε να ήταν απλά τυχερή. Το σημαντικότερο είναι ότι δεν δέχεται καν φάσεις στα καρέ της. Και είναι απολύτως φυσιολογικό ακόμη και βάσει πιθανοτήτων ότι από τη στιγμή που δεν συμβαίνουν επικίνδυνες καταστάσεις στο δικό της τέταρτο, πολύ δύσκολα θα δέχεται και κάποιο τέρμα. Και το αποτέλεσμα αυτό δεν είναι απόρροια μόνο της συνθήκης ότι η Ένωση έχει άριστη αμυντική λειτουργία ή φοβερούς αμυντικούς που είναι αλάνθαστοι. Αλάνθαστοι προφανώς δεν είναι.

Η βασική αιτία που η εστία του Δικεφάλου δεν απειλείται, είναι διότι τόσο η επιθετική όσο και η μεσαία γραμμή δεν επιτρέπουν στον αντίπαλο να περάσει άνετα το κέντρο. Ποιο κέντρο δηλαδή, καλά καλά δεν τον αφήνουν να βγει από την περιοχή του με αυτό το αποπνικτικό και ταυτόχρονα μαζικό πρέσινγκ που ασκούν.

Και ακριβώς αυτός είναι ο άξονας πάνω στον οποίο «πατάει» η φετινή ΑΕΚ και το χαρακτηριστικό το οποίο θα την ξεχωρίζει στο πέρασμα των δεκαετιών. Η ασφυκτική πίεση. Και για την ώρα τουλάχιστον την χρησιμοποιεί τόσο τέλεια που θα μπορούσε κανείς να την παρομοιάσει, αναλογικά πάντα, με αυτή που εφαρμόζει ο Κλοπ στη Λίβερπουλ την τελευταία επταετία. Το δυναμικό πρέσινγκ που της έδωσε το πρωτάθλημα μετά από 30 χρόνια «ξηρασίας», το κύπελλο μετά από 16 και το Champions League ύστερα από 14. Όλα αυτά χωρίς τους πολύ φανταχτερούς παίκτες στο ρόστερ της και δίχως να δαπανηθούν εκατοντάδες εκατομμύρια. Έτσι πορεύεται και η Ένωση φέτος, έτσι και χθες το βράδυ με πρωταγωνιστή σε αυτό το κομμάτι τον Αραούχο πήρε ακόμα δύο γκολ εκμεταλλευόμενη τα λάθη που δημιουργήθηκαν ως συνέπεια αυτού του πρέσινγκ και «καθάρισε» με συνοπτικές διαδικασίες το ντέρμπι.

Στο εξής, ακολουθεί μια «ζόρικη» τριάδα αγώνων που αν η ΑΕΚ πετύχει το απόλυτο, παίρνοντας δηλαδή «διπλό» και στο «Καραϊσκάκης», θα οδηγήσει σχεδόν οριστικά το πρωτάθλημα σε υπόθεση των δύο. Από εκεί και πέρα θα φανεί ποια ομάδα θα έχει τη μεγαλύτερη διάρκεια και αυτός είναι ο παράγοντας που θα κρίνει εν τέλει τον πρωταθλητή. Μέχρι τότε η Ένωση οφείλει να παραμείνει συνεπής, σοβαρή και πιστή στο πλάνο της. Τα υπόλοιπα στο γήπεδο.