Ένα μυθιστόρημα που δεν έχει τέλος, μόνο αρχή

Από την ίδρυσή της το 1924 από πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, η ΑΕΚ έχει ενσωματώσει τις ελπίδες, τις πίκρες και τις θυσίες μιας ολόκληρης γενιάς. Η ιστορία της ΑΕΚ υπερβαίνει τα στενά όρια του αθλητισμού. Καταφέρνει να μεταμορφώνει κάθε στιγμή σε ένα κεφάλαιο ενός συναρπαστικού μυθιστορήματος. Οι σελίδες του γεμίζουν με ένταση, πάθος, προσωπικές ιστορίες και συλλογικές αναμνήσεις, που αντηχούν βαθιά στην καρδιά κάθε φιλάθλου. Εκείνη η μέρα που επισκέφτηκα για πρώτη φορά τη «Σκεπαστή» άξιζε τον κόπο, μια εξέδρα που σε έκανε να νιώθεις ότι τίποτα δεν θα πάει χαμένο. Ανάμεσα στο πάθος των νέων, που σαν άγρια άλογα καθόριζαν το κλίμα και τα συναισθήματα ολόκληρου του γηπέδου, σκεφτόμουν πως σημασία εδώ δεν έχει αν κάποιος έχει γεννηθεί ΑΕΚτζής, αλλά αν αξίζει να είναι ΑΕΚτζής. 

Η Ένωση δεν είναι απλώς μια ομάδα ποδοσφαίρου, αλλά ένα σύμβολο ταυτότητας για χιλιάδες ανθρώπους. Οι προσωπικές τους εμπειρίες γίνονται μέρος της συλλογικής αφήγησης, δημιουργώντας μια μοναδική σύνδεση μεταξύ του ατομικού και του κοινωνικού. Κάθε νίκη γίνεται ένα σημείο αναφοράς, κάθε ήττα μια ώθηση για αναγέννηση. Και κάπως έτσι, ο κάθε αγώνας της, η κάθε νίκη και ήττα της, έχει σμιλευτεί βαθιά στις ψυχές των οπαδών της, που βλέπουν την ομάδα όχι μόνο ως ένα αθλητικό σύλλογο, αλλά ως σύμβολο ανθεκτικότητας και προσφυγικής κληρονομιάς. 

Η ιστορία της ΑΕΚ είναι ένα χρονικό της νεότερης ελληνικής ιστορίας, γεμάτο ανατροπές, δράματα και στιγμές δόξας. Οι φίλαθλοι της Ένωσης έχουν ζήσει όλα τα συναισθήματα: χαρά, λύπη, αγωνία, απογοήτευση, αλλά και την ακατανίκητη επιθυμία για επιτυχία. Δεν έμεινε ανεπηρέαστη από δύσκολες οικονομικές περιόδους και διοικητικά προβλήματα. Πάντα αντανακλούσε τις δυσκολίες και τις προκλήσεις της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Υπήρξαν αξέχαστα γκολ όπως αυτό του Τόνι Σαβέβσκι στη Γλασκόβη. Υπήρξαν αξέχαστοι τίτλοι όπως το πρωτάθλημα του 87. Υπήρξαν  θρίαμβοι αλλά υπήρξαν και πτώσεις. Γενικά εμείς οι οπαδοί της ΑΕΚ αρμενίζουμε σε μια ταξιδιωτική αναδρομή γεμάτη συναισθήματα και μνήμες. Εδώ στον πλανήτη ΑΕΚ πάντα είμασταν πολλοί εμείς που βάζαμε όλα τα πράγματα με το κεφάλι πάνω και τα πόδια κάτω. Γιατί όταν δεν κάνεις αυτό το απλό πράγμα, είσαι υποχρεωμένος να καταπιείς ότι σε «ταΐζει» ο κάθε «καθεστωτικός παπαγάλος» που σου λέει πως για κάθε κακό αποτέλεσμα φταίνε τα ατομικά λάθη κάποιων ποδοσφαιριστών, το κάθε «καθεστωτικό συγκρότημα» που επιμένει να αφήνει με τρόπο να διαρρέει πως αν δεν αλλάξει ο προπονητής δεν πρόκειται να δούμε προκοπή κι άλλα παρόμοια που έχουν απαντηθεί ξανά και ξανά αλλά επειδή ο ανορθολογισμός έχει το πάνω χέρι επανέρχονται προς λαϊκή κατανάλωση. Η ΑΕΚ όμως, με το κίτρινο και μαύρο χρώμα της, αντιπροσωπεύει τις αξίες της πίστης και της ελπίδας. 

Αυτή η μοναδική σύνδεση μεταξύ της ομάδας και των φιλάθλων κάνει την ιστορία της ΑΕΚ να μοιάζει με ένα εξομολογητικό μυθιστόρημα. Οι προσωπικές ιστορίες των οπαδών εμπλουτίζουν την αφήγηση, δίνοντάς της μια ανθρώπινη διάσταση και καθιστώντας την ακόμα πιο συγκινητική. 

Η ΑΕΚ είναι περισσότερο από μια ομάδα, είναι μια οικογένεια, μια κοινότητα ανθρώπων που μοιράζονται ένα κοινό όνειρο και μνήμες. Και αυτό το όνειρο συνεχίζει να ζει, γράφοντας νέες σελίδες σε ένα μυθιστόρημα που δεν έχει τέλος, μόνο αρχή. 

Και μη ξεχνάτε ότι τα πράγματα έχουν φτάσει εκεί που αναγκαστικά οι λαϊκές μάζες των οπαδών όλων των ομάδων και οι αθλητές θα αρχίσουν να βλέπουν τον κοινό εχθρό και κοινά θα προσπαθούν να τον αντιμετωπίσουν. Αυτό είναι που βάζει σε συναγερμό τις δυνάμεις που δουλεύουν για τη μακροημέρευση του συστήματος.