Από τους πράσινους αστακούς μέχρι τα πράσινα άλογα 

Το να υποστηρίζει κάποιος ότι υπάρχουν ισχυροί οικονομικοί παράγοντες που αποκτούν τον έλεγχο μεγάλων αθλητικών συλλόγων με πολύ κόσμο, από αγάπη και όρεξη για ανιδιοτελή προσφορά, δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο παράξενο πράγμα από το να επιλέξει κανείς να πιστεύει πως η υφήλιος έχει σχήμα ρόμβου και την ξεγέννησαν από το Σύμπαν με τις δαγκάνες τους δύο γιγαντιαίοι πράσινοι αστακοί με τα ονόματα Εσμεράλδα και Κιθ. 

Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που θα σηκώσουν το φρύδι με καχυποψία όταν ακούσουν για τους αστακούς, μα θα χαμογελάσουν γλυκά και καθησυχαστικά όταν τους σερβίρουν το παραμύθι της «αγάπης για την ομάδα». Γιατί, βλέπεις, ο μύθος είναι πάντα πιο εύπεπτος όταν συνοδεύεται από τηλεοπτικά σποτάκια, φωτογραφίες στα αποδυτήρια και γυαλιστερά χαμόγελα στη σουίτα των επισήμων. Στο τέλος, ο μόνος που μένει να πιστεύει πραγματικά είναι ο απλός φίλαθλος· αυτός που πληρώνει το εισιτήριο, αγοράζει τη φανέλα και επενδύει τον συναισθηματικό του κόσμο σ’ ένα σενάριο γραμμένο από άλλους. Οι υπόλοιποι ξέρουν πολύ καλά ότι οι αστακοί δεν ήταν ποτέ πράσινοι – ήταν απλώς χρυσοί και κρατούσαν στο πλάι τους χαρτοφύλακες. 

Ποια θα ήταν η πιο απολαυστική εξέλιξη; Μα φυσικά η στιγμή που, πανικόβλητοι, οι ρεπόρτερ των καναλιών – των ίδιων που χαϊδεύουν τις δαγκάνες των πράσινων αστακών με το ίδιο πάθος που χαϊδεύουν τα σκονισμένα τους μικρόφωνα – θα βγουν στον αέρα και θα ψελλίσουν: 
«Όσο χαρήκαμε, χαρήκαμε. Μόλις τώρα οι οπαδοί, αγανακτισμένοι από αυτά που ακούν και μαθαίνουν, κλείνουν τα μπλόκα γύρω από τα μεγάλα γήπεδα της χώρας!» 

Και τι ήταν αυτό που τους εξόργισε; Μα όχι τίποτα παράδοξο: τα παραληρήματα των αχυρανθρώπων και των επαγγελματιών οπαδοπατέρων που ζητούσαν να δοθούν κι άλλες επιδοτήσεις στους πράσινους αστακούς. Οι ίδιοι που, με την αλαζονεία του πληρωμένου μικροφώνου, βάφτιζαν «εχθρούς της ομάδας» όσους ξεροσταλιάζουν για να μαζέψουν λεφτά για ένα εισιτήριο, μια εκδρομή, μια φανέλα. Έχει κάτι τέτοια «μαργαριτάρια» ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός της εξέδρας… 

Κι έπειτα θα δεις τους τηλε-Τσουκαλάδες να καταγγέλλουν τους αγωνιζόμενους οπαδούς. «Σποραδικά και με απρογραμμάτιστα αιτήματα», θα πουν, «στήνουν μπλόκα και δημιουργούν τεράστιο πρόβλημα». Όπως πάντα, οι ίδιοι δραματικοί μονόλογοι: «κανείς δεν έχει δικαίωμα να μας στερεί την αγάπη για την ομάδα». Μόνο που αυτήν τη φορά, θα τους πάρει η μπάλα – μαζί με τα πουράκια τους – το σύνολο των οπαδών. Ακόμη και οι χρυσοπληρωμένες τηλεπερσόνες θα μείνουν ξεβράκωτες, αφού θα φανεί καθαρά ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά γυαλισμένα καβούκια του μηχανισμού των πράσινων αστακών. 

Κι αν υπάρχει κάτι που τους φοβίζει στ’ αλήθεια, δεν είναι οι ύβρεις ή τα πανό, αλλά το ότι στα μπλόκα αυτά θα συζητηθεί το αδιανόητο: η ένωση όλων των οπαδών σε ένα κοινό μέτωπο. Κι ακόμα χειρότερο για εκείνους, πως η ίδια συζήτηση θα μεταφερθεί στα κλαμπ, στις καφετέριες, στα σχολεία, στα σπίτια. Εκεί όπου η «φιλοσοφία του κοινωνικού αυτοματισμού» – η παλιά συνταγή να στρέφεις τον έναν φτωχό ενάντια στον άλλο – θα αρχίσει να ξινίζει, να μην περνάει πια. 

Και τότε; Τότε οι πράσινοι αστακοί θα βγουν απ’ το νερό τους φτύνοντας αφρούς. Θα θυμηθούν τον δικτάτορα Μάκαρο που έφερε κάποτε τον κόκκινο βάτραχο και τους έστειλε στο «δωματιάκι» η σαν τον Τράκη που τους έσπασε το σουβλατζίδικο ή σαν τον Βαγγέλα που θα τους τσιμέντωνε… και θλιβερά θα ψιθυρίζουν ότι ίσως χρειάζεται κι εδώ ένας βούρδουλας. Άλλοι θα μιλούν για «έκτακτη ανάγκη» με ύφος σοβαροφανές, ενώ στην πραγματικότητα δεν θα έχουν πια άλλη λύση από το να γίνουν απροκάλυπτοι στις απειλές τους. 

Αλλά κι αυτό είναι αδυναμία. Οι πράσινοι αστακοί ποντάρουν πάντα στο «No Politica», σαν να πρόκειται για μαγικό ξόρκι που θα τους προστατεύσει. Επενδύουν στη μικροαστική φοβισμένη συνείδηση, όμως τα θύματά τους πληθαίνουν – κι εκείνοι το ξέρουν καλύτερα απ’ όλους. Ξέρουν πως η πίεση έχει όρια, πως η φούσκα σκάει. 

Γι’ αυτό η ώρα πλησιάζει. Οι οπαδοί – που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι εργάτες, ή φτωχοί αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι – δεν έχουν τίποτα να χρωστούν, τίποτα να φοβηθούν. Το μόνο που μένει είναι να διεκδικήσουν και να επιβάλουν το δίκιο τους.  

Κάποια στιγμή μπροστά μας θα απλωθεί αυτό το πλατύ πεδίο της μάχης, καθένας θα κληθεί να πάρει τη θέση που του ανήκει. Οι πράσινοι αστακοί είναι καιρός ξανά να βρουν το διάολό τους!