Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου

Καλημέρα αδέρφια Ενωσίτες… Επιστρέφω δριμύτερος από σήμερα με το “Υστερόγραφο” που γίνεται καθημερινό, για να μπορούμε να επικοινωνούμε έτσι καλύτερα… Εδώ θα διαβάζετε ανατρεπτικά πράγματα, μην περιμένετε τη συνέχεια της αποθέωσης που διαβάζετε καθημερινά παντού για τη νέα ΑΕΚ που είναι εδώ για να καταπλήξει κ.λ.π.

* Ευχή μου όπως και δική σας πιστεύω, είναι να γίνουν όλα όπως ελπίζουμε. Καλό είναι να αναδεικνύονται κάπου (έστω και λίγο) τα κακώς κείμενα για να μπορούμε να βάζουμε στο μυαλό μας και την επόμενη  ημέρα έτσι όπως πραγματικά την θέλουμε και όχι όπως την έχουν φανταστεί και σχεδιάσει άλλοι για εμάς… Γιατί η ΑΕΚ ανήκει σε εμάς, δεν ανήκει σε κανέναν… ΜΟΝΟ στον κόσμο της… Που έχει μάθει να την ακολουθεί πιστά, παντού και πάντα…

* Η ΑΕΚ είναι ΑΕΚ και θα είναι για πάντα ΑΕΚ στη σκέψη μας… Αλοίμονο αν γινόμασταν και εμείς Ολυμπιακοί, αν ονειρευόμασταν να γίνουμε σαν τα μούτρα τους για  να  ζήσουμε το “όνειρο” της εξουσίας που καταπίνει τα πάντα στο διάβα της…  Για σκεφτείτε το καλά… Γιατί γίνατε ΑΕΚ; Γιατί σας έκαναν ΑΕΚ οι γονείς σας ή τα αδέρφια σας ή ο καλός θείος από την Πόλη; Γιατί επιμένετε στην ΑΕΚ;

* Η ιστορία γράφεται και μένει… Δεν διαγράφεται, ούτε παραγράφεται… Η ΑΕΚ έχει τη δική της ιστορία και αν δεν την σεβόμαστε αυτή και βουτάμε στην αμαρτία της επιβολής της νέας τάξης πραγμάτων για να γίνουμε πιο έτσι από τους έτσι, μάλλον κάτι δεν πάει καλά…

* Ψύχραιμα λοιπόν… Του χρόνου φαίνεται πως θα έχουμε καλή ομάδα. Οι 11 μεταγραφές μέχρι στιγμής δείχνουν ότι κάτι κινείται, μένει να δούμε την αγωνιστική αξία αυτών των παικτών, τους περισσότερους από τους οποίους θέλω να ομολογήσω ότι δεν γνωρίζω καν, γιατί φέτος δεν ασχοληθήκαμε (όλοι μας εκτιμώ…) με κανένα πρωτάθλημα παρά μόνο με τον Γολγοθά της Γ’ Εθνικής, εκεί που οι ίδιοι αυτοριχτήκαμε για να βιώσουμε στο μέλλον το μεγαλείο της ΑΕΚ ξανά, όπως μας υπόσχονται…

* Το φετινό μαράζι δεν θα μου φύγει ποτέ και βέβαιο είναι πως το ίδιο θα συμβεί και του χρόνου… Δεν το άντεξα αυτό το ξεφτιλίκι… Το λέω έτσι χύμα όπως το ένιωσα και το νιώθω και ας λένε πολλοί συμπαθείς φίλοι – συνοδοιπόροι, πως δεν πρέπει να ασχολούμαστε με αυτά και πως αδίκως πληγωθήκαμε (εμείς οι ολίγοι γραφικοί που μάλλον μείναμε στην ΑΕΚ του Θείου Λουκά) που έχασε η μεγάλη ΑΕΚ από τη Θύελλα Διασταυρώσεως Ραφήνας και αποκλείστηκε από το Ερασιτεχνικό κύπελλο από τον Αγροτικό Αστέρα  Ευόσμου.   Α, να πω ότι στη Ραφήνα γουστάρω την Τριγλιάρα που είναι προσφυγικό σωματείο και φορά κιτρινόμαυρα με το ιερό σύμβολο στο στήθος. Ευτυχώς το φετινό αυτό δράμα δεν το πολυζώ από κοντά, μιας και τους τελευταίους μήνες ζω μια ανάσα από την Τούμπα, στη Θεσσαλονίκη!

* Στεναχωριέμαι μόνο για το Στράτο μου που με ρωτά για την ομάδα, πολλές φορές δεν ξέρω τι να του πω, γιατί δεν θέλω… Δεν θέλω να του μείνει πως κάποτε παίζαμε πρωτάθλημα με τον Κατσαβραχιακό… Ιστορία είναι αυτή είπαμε, δεν διαγράφεται… Πάντα όμως με ρωτάει για τη Γ’ Εθνική, πάντα μου λέει ότι του χρόνου θα παίζουμε με τον Άρη και πάντα επιμένει ότι θα ξαναπάμε στο Καραϊσκάκη και θα κλαίμε όπως τότε που τους έφτιαξε τα υδραυλικά ο Σκόκο…

* Στη Θεσσαλονίκη ζω λόγω δουλειάς. Δουλειά όμως στην πραγματικότητα δεν έχω. Μου την πήρανε ετσιθελικά σε μια νύχτα οι κυβερνώντες,  χωρίς να με έχουν απολύσει επίσημα, ούτε και αποζημιώσει… Για πολλούς είμαστε τα λαμόγια της ΕΡΤ, οι βολεψάκηδες που κάναμε ότι θέλαμε… Στην πλάτη των πραγματικών λαμόγιων λερωθήκαμε και εμείς. Είναι αλήθεια και προφανώς δεν επικρίνω κάποιους που τα λένε…  Αλλά δείτε και τη σημερινή πραγματικότητα. Μιλάμε για μια ομάδα ανθρώπων που αγωνιζόμαστε για τις ιδέες μας και για τη δικαίωση του αγώνα μας… Δεν ανεχόμαστε αυτό το βιασμό και θα τους πολεμήσουμε μέχρι τέλους. Μέχρι την τελική νίκη… Στους φίλους που προτρέχουν να κράξουν, χωρίς να ξέρουν υπολογίζοντας ότι ακούνε στο καφενείο ή εδώ και εκεί, απλά θέλω να πω ότι ΟΛΟΙ οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ που συνεχίζουν  να “εργάζονται” καθημερινά, δεν παίρνουμε αμοιβή από κανέναν, ζούμε με δανεικά ή με τους μισθούς των συντρόφων μας και παλεύουμε απλά και ΜΟΝΟ για αυτό που πιστεύουμε. Είμαστε πολύ υπερήφανοι γι’ αυτό και πολύ περισσότερο όταν ακούμε από όλους σχεδόν ότι αυτό που κάνουμε δεν έχει καμία ελπίδα. Impossible is nothing φίλοι μου… Εμείς συνεχίζουμε μέσα από τις διαδικτυακή συχνότητα της ΕΡΤ, www.ertopen.com και θα το τελειώσουμε το έργο. Μέχρι να πέσει η χούντα τους και να εξαφανιστεί η λαίλαπα… Έχω περάσει πολύ δύσκολα, ακόμη και για σουβλάκι δεν είχα ορισμένες βραδιές, αλλά αισθάνομαι πολύ καλά με τον εαυτό μου και πολύ υπερήφανος για την οικογένεια μου και τους πραγματικούς φίλους μου… Χάσαμε και κάποιους στην πορεία, αλλά όταν μαθαίνεις από την ίδια τη ζωή ότι αυτά που έζησες ήταν μοναχά στη δική σου σφαίρα της φαντασίας, ουτοπικά δηλαδή, συνειδητοποιείς πως κάποιοι είναι πολύ λίγοι για να καταλάβουν ποιος πράγματι είσαι… Και απλά τους χάρισες κάποια χρόνια από τη ζωή σου, τη μισή και βάλε… Είμαι πολύ ευτυχής που τα βλέπω πλέον όλα αυτά γιατί αλήθεια είναι πως αυτός ο αγώνας μας έκανε όλους πολύ πραγματιστές αν και τον ρομαντισμό δεν τον απαρνιέμαι με τίποτα… Είναι αυτό το συναίσθημα μου μου δίνει ζωή…

* Έφυγε ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες…. Πολλοί τον ξέρουν, λιγότεροι ίσως έχουν μπει στη διαδικασία να τον διαβάσουν και για κάποιους άλλους μπορεί και να είναι ένας ακόμη αδιάφορος κομμουνιστής… Είμαι ευτυχής που τον γνώρισα… Είμαι ευτυχής που είναι κομμάτι της ζωής μου και που έχω ταυτιστεί τόσο με κάποιους από τους ήρωες των μυθιστορημάτων – διηγημάτων του… Καλό ταξίδι να έχεις Gabo και καλή αντάμωση με τις θλιμένες πουτάνες της ζωής σου εκεί στη γειτονιά των Αγγέλων. Ξέρετε πάνε και αριστεροί εκεί…

Νίκος Αγγελίδης