Στην προσφυγιά των ονείρων μας…

Τα μπαγκάζια πεταμένα εδώ και εκεί. Το βιός μας βυθισμένο στον κόλπο του Μαρμαρά… Μερικά κουρέλια για ρούχα… Ανθρώπινες ζωές με αξία, μα κυλισμένες στο βούρκο της απόγνωσης… Ο παππούς χάθηκε κάπου στη μπουκαπόρτα… Το ένα παιδί μας το πήραν οι Τούρκοι όταν σάλπαρε το καράβι και έπεσε στο νερό από τον συνωστισμό.  Αχ αυτός ο συνωστισμός…

Όνειρα βγαλμένα μέσα από Εφιάλτες… Ζωή στρωμένη πάνω στα χνάρια του Γολγοθά…

Τσαντίρια που μοιάζανε με παλάτια. Τσίγκινες οροφές και βροχή να βαλτώνει το έδαφος…Πιτσιρίκια να παίζουν ανέμελλα στις προσφυγουπόλεις…

Αγώνας για ένα κομμάτι ψωμί… Δροσιά από τις βρύσες. Ανάσα στα καθαρά παρτέρια…

Κυνηγητό από τους πατριώτες μας… Εκεί ήμασταν γκιαούρηδες, εδώ Τουρκόσποροι…

Θλίψη παντού, αισιοδοξία παντού… Κόντρα στην κόντρα…

Φτιάξαμε τη ζωή μας…

Ένα απόγευμα στη Βερανζέρου, μπορεί και στην Πατησίων στον αριθμό 30… Κανείς δεν θα μάθει σίγουρα. Κανείς δεν υπάρχει πια για να διηγηθεί το ωραιότερο παραμύθι του κόσμου…

Μια χούφτα προσφυγόπουλα. Πρωταθλητές στην Πόλη…

Ένα κερί φώτιζε την Άγια σκέψη τους… Εκεί στο Κρυφό Σχολειό της ζωής μας…

Ένωσις…

Μερικές ραμμένες μάλλινες κάλτσες, μπλούζες κιτρινωπές χωρίς δικέφαλο, μαύρα παντελονάκια…

1924…

Πάνε πια 90 χρόνια…

Σε εκείνα τα φτωχά προσφυγάκια ένα ταπεινό ευχαριστώ που μας έδωσαν νόημα για να ζούμε…

Παππού μην κλαις, δεν είναι η ΑΕΚ αυτή που βλέπεις τώρα… Θα ξανάρθουν μεγάλες μέρες. Κάνε υπομονή…

Τίποτα δε θέλω να αλλάξω από σένα ΑΕΚ μου… Μοναχά με αυτά τα υλικά είσαι φτιαγμένη…

Νίκος Αγγελίδης