Στη μνήμη του Μάριου

“Σεπτεμβριανά 1955 – Τέφρα ψυχών και αξιών”

Το παρακάτω κείμενο, δε δημοσιεύτηκε όταν ταίριαζε ημερολογιακά στην επέτειο των Σεπτεμβριανών, αντιθέτως ανασύρθηκε από το αρχείο για να δημοσιευτεί τώρα που ταιριάζει στα όσα βιώνουμε τελευταία ως κοινωνία. Τα Σεπτεμβριανά ούτως ή άλλως παραμένουν πάντα επίκαιρα, αφού και οι αιτίες που τα δημιούργησαν δεν έπαψαν ποτέ να υφίστανται. “Μια τέφρα ψυχών και αξιών“ να περιπλανάται ανέκαθεν από πάνω μας. Εμείς να παραμένουμε σε εγρήγορση, είτε ως ΑΕΚτζήδες, είτε ως άνθρωποι. Για να μην περνάμε στα ψιλά, οτιδήποτε συνέβαινε και συμβαίνει.

Νέα Ιωνία, 6 Οκτώβρη, απόγευμα. “Με έπιασε βροχή στον δρόμο, μα εγώ δεν στάθηκα.” “Κίτρινο πείσμα” με κρατούσε και ήθελα να παρευρεθώ, στην  εκδήλωση της Πολιτιστικής Λέσχης “Ένωσις φίλων ΑΕΚ”, με θέμα “Σεπτεμβριανά 1955-Η τέφρα ψυχών και αξιών.” Ένα γεγονός που δεν έχει μελετηθεί όσο του αξίζει. Δυστυχώς τα δεινά των Ελλήνων της Πόλης, δεν τελείωσαν στη Μικρασιατική Καταστροφή. Ακολούθησαν επιθέσεις και ολοκληρωτικές καταστροφές σε περιουσίες ανθρώπων που ζούσαν στην Πόλη τον Σεπτέμβριο του 1955.

Παρόλο την καταρρακτώδη βροχή, τα κατάφερα. Σαν να με οδήγησε στην Ένωση Σπάρτης Μικράς Ασίας ένα αόρατο χέρι.

Με πολλή χαρά στο μυαλό και στην καρδιά που πατούσα ακόμα μια φορά τα ιερά χώματα και θα έβλεπα γνωστούς και φίλους. Η Νέα Ιωνία μύριζε προσφυγιά. Ήταν η βροχή; Οι εγκαταλελειμμένες βιοτεχνίες; Τα λιτά σπίτια με τις αυλές; Κινηματογραφικό σκηνικό.

Ακούστηκαν αξιόλογοι άνθρωποι που συγκίνησαν. Θα σταθώ σε δύο ομιλίες. Αρχικά σε αυτή της ιστορικού, κας Σαρίογλου, που όπως είπε “Καλά οι καταστροφές των περιουσιών, αλλά γιατί τόσο μίσος για τους νεκρούς;! Μα τι τους φταίγανε; Για ποιο λόγο οι βεβηλώσεις των τάφων;” Μίλησε τόσο παραστατικά που με έβαλε από το πρώτο δευτερόλεπτο με τη ζεστή φωνή της στο κλίμα της εποχής του 1955.

Έπειτα μίλησε η κα Ντερμιτζάκη, απόγονος του Κώστα Νεγρεπόντη, με βαθειά συγκίνηση στα μάτια και τον λόγο. Ο Κώστας Νεγρεπόντης, όπως είπε, αγαπούσε όλους τους πρόσφυγες. Γι ‘αυτό και ήταν τόσο δεμένος με την ΑΕΚ. Κάτι που έμαθα για έναν από τους ιδρυτές του Πέρα Κλουμπ και μετέπειτα έναν από τους τρανούς της ΑΕΚ, που με έφερε ακόμα πιο κοντά της.

Οι δύο ομιλίες αυτές με τράβηξαν περισσότερο, καθότι ήταν συνδεδεμένες με αξίες των Μικρασιατών. Τον σεβασμό προς τους νεκρούς και τη σημασία της φιλοξενίας. Αξίες που έρχονται από την αρχαία Ελλάδα.

Τα Σεπτεμβριανά δεν διδάσκονται, μα είναι χρέος μας στην ανθρωπότητα να μην ξεχαστούν. Να μην επαναληφθούν. Πόσο ευάλωτοι ήταν και είναι ακόμα η μειονότητα των Ελλήνων στην Πόλη. Επίσης, όταν είσαι ευάλωτος, το κράτος μπορεί να σε καταστρέψει από τη μια στιγμή στην άλλη! Ξεκινώντας απλά τα πάντα με προβοκάτσια, όπως ξεκίνησαν και τα Σεπτεμβριανά, με τη δήθεν επίθεση στο Τουρκικό Προξενείο. Το μόνο εύκολο και βολικό θα ήταν να αποδώσουμε τα Σεπτεμβριανά σε “μίσος” των Τούρκων απέναντι στους Έλληνες. Θα έλεγα ότι ήταν μίσος της άρχουσας τάξης, απέναντι στις μειονότητες της Πόλης. Να μην ξεχνάμε φυσικά και την ενδεχόμενη εμπλοκή των Μεγάλων Δυνάμεων. Επίσης, η ελληνική κυβέρνηση δεν αντέδρασε καν. Οπότε, δεν είναι φρόνιμο να αποδώσουμε ευθύνες, προτού διαβάσουμε και ενημερωθούμε. 

Όσο ζω τόσο συνειδητοποιώ ότι σε λίγα μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη. Η ΑΕΚ όταν ιδρύθηκε το 1924, ξεκίνησε με την εμπιστοσύνη. Με τα δεινά που πέρασε ο λαός της Ελλάδας τον 19ο και 20ο αιώνα, πολλές ομάδες είχαν γίνει χώροι καταφυγής για την κοινωνία. Η ΑΕΚ εξέφραζε με τον τρόπο της ένα κομμάτι της κοινωνίας. Δεν ήταν όλες οι ομάδες όμως προσανατολισμένες κοινωνικά, όπως η ΑΕΚ.

Το πως είναι σήμερα η ομάδα μας, και δεν εννοώ αγωνιστικά, εμείς το φτιάχνουμε, εμείς το χαλάμε. Εμείς είμαστε η ΑΕΚ. Για αυτό και κάθε ΑΕΚτζής όταν ανυψώνεται ηθικά δεν φτιάχνει την εικόνα απλά της ΑΕΚ, μα και της κοινωνίας. Σε όλη τη μαυρίλα που κυριαρχεί τριγύρω, στην τρομοκρατία που πάνε να μας περάσουν, μακάρι να είναι η ομάδα μας και αυτά που πρεσβεύει, τρόπος αντίδρασης στο κράτος του ζόφου. Αντίδραση στο να μη γίνουμε ένα με την σαπίλα, ακόμα κι αν ζούμε μέσα σε αυτή.

Για αυτό, πέρα από ενωμένοι, ας φροντίσουμε να παραμείνουμε και ενημερωμένοι για όλα κείνα που συνέβαιναν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν. Γιατί είμαστε ΑΕΚ στην ζωή μας, πέρα από τα γήπεδα!

Εις μνήμην του Μάριου Ρουμπή,

κάθε παλικαριού χαμένου,

20 χρονών,

για τα αδέρφια που δεν πρόλαβαν, ούτε να ονειρευτούν,

για αυτούς θα’ μαι παRών.

iRia