Το ιστορικό… Καφενείον “Η ΑΕΚ”

Από το προφίλ της Αναστασίας Γκρεμίλη στα κοινωνικά δίκτυα, αντλήσαμε τις εξής εντυπωσιακές πληροφορίες και φωτογραφίες για το Καφενείον “Η ΑΕΚ” που λειτουργούσε τη δεκαετία του ’60 στον κατακίτρινο, προσφυγικό Νέο Πύργο Ευβοίας. Ευχαριστούμε για την πολύτιμη καταγραφή της ιστορίας… Οι πληροφορίες λένε ότι το καφενείο βρισκόταν πολύ κοντά στο ιστορικό κιτρινόμαυρο παντοπωλείο του Καβατόπουλου

Σας μεταφέρουμε λέξη προς λέξη το συγκλονιστικό κείμενο της Αναστασίας Γκρεμίλη που μας μεταφέρει σε μια άλλη εποχή, τόσο γνήσια, τόσο όμορφη, αμιγώς ρομαντική…

“Το καφενείο λεγόταν “Η ΑΕΚ”. Καφετζής ήταν ο Τόλες (Παντελής Τατασόπουλος). Τη δεκαετία του ’60 ήταν γνωστό και ως “Τα 7 Πιατάκια”, από τους μεζέδες που συνόδευαν το ούζο. Έτσι ονομαζόταν και η γειτονιά στον Νέο Πύργο – ένα χωριό αμιγώς προσφυγικό.

Οι κάτοικοι ήταν, στην πλειοψηφία τους, ΑΕΚτζήδες, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Σ’ αυτό το καφενείο χτυπούσε η καρδιά του χωριού – καθημερινές και σχόλες.

Καλοκαίρια κάτω από τη βαθιά σκιά του κάραγατς (φτελιάς), και χειμώνες γύρω από τη μεγάλη ξυλόσομπα, οι συζητήσεις ήταν ατελείωτες: με ούζο, τάβλι και πρέφα. Θέατρο, τραγούδι και μουσική ζωντάνευαν το πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου, όπως διηγούνται οι παλιοί.

Απτάλικος και καρσιλαμάς, με τη Ρόζα Εσκενάζυ να τραγουδάει «Ραμπί, ραμπί» κάτω από τη βροχή. Πολλοί έδιναν ό,τι είχαν και δεν είχαν για να ακούσουν τη φωνή που τους θύμιζε τη χαμένη τους πατρίδα. Λέγεται πως ένας Πυργιώτης μερακλής πήρε δάνειο από την τράπεζα για χάρη της, ενώ ένας τσοπάνος πούλησε αρνιά για να της αγοράσει γοβάκια.

Οι καλλιτέχνες έδιναν την ψυχή τους και κοιμόντουσαν στρωματσάδα, χορτασμένοι με τη ζεστή φασολάδα του Τόλε.

Το Καφενείον “Η ΑΕΚ” έζησε και την επόμενη γενιά, με το ραδιόφωνο τις Κυριακές να παίζει στη διαπασών αγώνες ποδοσφαίρου. Αργότερα ήρθε το τζουκ μποξ, και η πίστα γέμιζε από πιτσιρίκια τα καλοκαίρια, που χόρευαν μποσανόβα και Γιάνκα.

Ύστερα ήρθε η τηλεόραση. Οι καρέκλες έμπαιναν στη σειρά μπροστά μπροστά, κι απολαμβάναμε τα φρεσκότατα γλυκά που έφερνε από εργαστήριο της Αιδηψού, παρακολουθώντας τον Άγνωστο Πόλεμο.

Όμορφα χρόνια… που πέρασαν, αφήνοντας πίσω τους πολλές γλυκές αναμνήσεις.

Άλλαξαν οι καιροί, άλλαξαν οι άνθρωποι. Το καφενείο άλλαξε πολλά χέρια. Τίποτα δεν θυμίζει πια εκείνη την εποχή. Στέκει τώρα παραμελημένο – ένας χώρος αδιάφορος για τους πολλούς, μα νοσταλγικός για όσους τον έζησαν”.