Μας κάνει να θέλουμε να κοιμόμαστε στο γήπεδο

Η αφορμή για αυτή την ανάρτηση ήταν αυτή ακριβώς η στιγμή

Που περιμένει ένα ολόκληρο πέταλο τον προπονητή να τον αποθεώσει, να του δείξει τραγουδιστά την αποδοχή και την εμπιστοσύνη.

Ξέρετε η ομάδα έχει ταλαιπωρηθεί χρόνια στο θέμα προπονητή. Ακομα και η έλευση του Μανόλο (αγάπησε την ΑΕΚ), τρεις φορές, δεν δείχνει ακριβώς υγεία.

Ο τελευταίος που αγάπηθηκε, μισήθηκε αλλά έκανε ΟΜΑΔΑΡΑ ήταν ο Μπάγεβιτς.
Εκεί κάπου χάθηκε ο συνδετικός κρίκος οπαδού-προπονητή (με εκλάμψεις φυσικά).

Και έρχεται αυτός ο απίθανος τύπος άγνωστος προπονητικά στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, και σαρώνει τις καρδιές μας.
Δίνει πίσω την χαμένη ταυτότητα μας. Μας κάνει να θέλουμε να κοιμόμαστε στο γήπεδο. Να μετράμε μέρες και ώρες μέχρι την επόμενη αναμέτρηση .

Ναι εννοείται το νέο γήπεδο (όνειρο ζω μη με ξυπνάτε). Ναι οι μεταμορφωμένοι παίκτες και οι καινούργιοι παίκτες. Όμως αυτός είναι το κομβικό σημείο. Η αρχή των κριίκων της αλυσίδας.

Η ΑΕΚΑΡΑ ΜΑΣ παίζει μπάλα. Αλλά το κυριότερο όλων ΚΑΤΑΠΙΝΕΙ τον αντίπαλο, τον κάνει να χάνει την οποία αυτοσυγκέντρωση του. Και αυτό ήταν στο χρονοτούλαπο της ιστορίας.
Ο Αλμέιδα έκανε τους πάντες, να τρέχουν, να πρεσάρουν ασταμάτητα και να έχουν βάλει τον εγωισμό στον καλάθο των αχρήστων.

Δεν με νοιάζει αν θα πάρω πρωτάθλημα (not το θέλω σαν τρελή), δεν με νοιάζει αν εμφανιστούν μνηστήρες από το πουθενά (έχουν γνώση οι φύλακες ή αλλιώς στο καλό θα σε αγαπώ για πάντα Ματίας).
Με νοιάζει αυτό που ζω ΤΩΡΑ και οφείλεται κατά πολύ σε αυτόν.

“Πορομ Πομ Πομ” λοιπόν σενιόρ Αλμέιδα από τα βάθη της κιτρινόμαυρης ψυχής μου!