Κακό πράγμα η κοντή μνήμη…

Τις προάλλες μου θύμισε το facebook εκείνο το όμορφο απόγευμα πριν δυο χρόνια που τρέχαμε με τον αδερφό μου στο ξενοδοχείο της ΑΕΚ στη Νέα Ερυθραία για να τονώσουμε την ομάδα πριν το κρίσιμο ντέρμπι στα πλέι οφ απέναντι στον παναθηναϊκό στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Χιλιάδες Ενωσίτες κάθε ηλικίας είχαν πλημμυρίσει το χώρο γιατί η ΑΕΚΑΡΑ του Ματίας άξιζε τον τίτλο και χρειαζόταν στήριξη. Τότε ο προπονητής δεν ήταν «εμμονικός», δεν ήταν «αφελής», δεν ήταν «αλκοολικός». Τότε ήταν το φαινόμενο που ήρθε και ανέστησε την ΑΕΚ. Και έτσι ήταν. Αλλά δυστυχώς σε αυτή τη χώρα η αγνωμοσύνη έχει γίνει επάγγελμα.

Ο Ματίας Αλμέιδα να θυμίσουμε λίγο τι κατάφερε σε μόλις μια σεζόν;

Παρέλαβε μία ομάδα διαλυμένη και λούζερ που είχε τερματίσει πέμπτη και είχε να νικήσει ντέρμπι τέσσερα χρόνια. Καλά, για Ευρώπη δεν συζητάμε καν.

Εξαρχής ξεσκαρτάρισε το ρόστερ, κρατώντας αυτούς που πραγματικά χρειάζονταν. Δείγμα του ότι είχε μελετήσει πολύ την ΑΕΚ.

Χάρη στον Ματίας όμως, κάποιοι παίκτες όχι απλώς έμειναν στην ΑΕΚ, αλλά αναγεννήθηκαν βρίσκοντας τον καλύτερό τους εαυτό.

Ο Λιβάι Γκαρσία από ένα φλύαρο εξτρέμ μετατράπηκε σε ένα σέντερ φορ που δεν πιανόταν με τίποτα.

Ο Αραούχο από ένα κορεσμένο σέντερ φορ μετατράπηκε σε ένα κανονικότατο 10άρι που έκανε 100 δουλειές μέσα στο γήπεδο.

Ο Άμραμπατ από ποδόσφαιρο αλάνας που έπαιζε την προηγούμενη σεζόν μετατράπηκε σε ένα τακτικά συνεπέστατο εξτρέμ.

Ο Μάνταλος που ήταν το μαύρο πρόβατο για χρόνια ολόκληρα βρήκε τον εαυτό του και το ρόλο του.

Ο Γκατσίνοβιτς ήρθε ως 8άρι στην ΑΕΚ και έγινε ένα κανονικότατο εξτρέμ με ασίστ και σκοραρίσματα.

Ο Τσούμπερ πωρώθηκε τόσο με τη δουλειά του Ματίας εκείνη τη σεζόν που αρνήθηκε να παίξει στην εθνική του για να είναι έτοιμος όταν η ΑΕΚ τον χρειάστηκε.

Μαζί σε όλους τους παραπάνω προστέθηκε ένας παίκτης που αν δεν ήταν ο Ματίας Αλμέιδα στην ΑΕΚ δεν θα τον βλέπαμε ποτέ των ποτών στα κιτρινόμαυρα. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Ορμπελίν Πινέδα.

Θα μπορούσαμε να γράφουμε μέχρι αύριο για την αδιανόητη δουλειά του Ματίας εκείνη τη σεζόν.

Παρέλαβε ένα σαπιοκάικο και το μετέτρεψε σε αγωνιστικό σκάφος.

Η ΑΕΚ εκείνη τη σεζόν ήταν καλύτερη σε όλα τα ντέρμπι.

Η ΑΕΚ εφάρμοσε ένα στυλ ποδοσφαίρου, που ζήλεψαν όλοι οι ανταγωνιστές της και προσπάθησαν τα επόμενα χρόνια να το μιμηθούν.

Η ΑΕΚ πήρε κύπελλο παίζοντας με 10 παίχτες, απέναντι σε μια ομάδα που της είχε πάρει τρία κύπελλα στη σειρά.

Η ΑΕΚ ακόμη και την επόμενη σεζόν έπαιξε υπερποδόσφαιρο μέσα στο Μπράιτον, στο Άμστερνταμ, στη Μασσαλία. Κοίταξε στα ίσια μεγαθήρια μέσα στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Η ΑΕΚ ακόμη και πέρυσι που κάποιοι ουρλιάζουν ότι η σεζόν ήταν αποτυχημένη, έχασε το πρωτάθλημα την τελευταία αγωνιστική. Δεν ξέρω αν θυμούνται την τελευταία φορά που η ΑΕΚ έκανε δυο σερί χρονιές τέτοιο πράγμα.

Μάλλον έχουν ξεχάσει κάποιοι ότι από Νοέμβρη μήνα ήμασταν καμια δεκαπενταριά βαθμουλάκια πίσω. Και όχι στο πολύ μακρινό παρελθόν…

Η ΑΕΚ στα χρόνια του Ματίας Αλμέιδα απέκτησε ταυτότητα, κύρος, αυτοπεποίθηση.

Όλα τα παραπάνω κάποιοι αγωνίζονται να μας πείσουν ότι έγιναν… στην τύχη, ή ότι τα έκανε… ο βοηθός Ομάρ Σαρίφ, ή ότι τα πέτυχαν τα… τσιμέντα του γηπέδου.

Μιλάμε για τέτοια αγνωμοσύνη, τέτοια έλλειψη σεβασμού, τέτοια κατάντια.

Αναλύσεις επιπέδου καφενείου, ίντριγκας και παραφιλολογίας.

Δυστυχώς αυτά που ακούστηκαν από ΑΕΚτζήδες για τον Ματίας φέτος δεν τα έχουν πει ούτε οι απέναντι. Και αυτό πρέπει να προβληματίσει τον κόσμο της ΑΕΚ…

Δεν θα υπεκφύγω στο κλασικό «ναι μεν αλλά». Ναι, ο Ματίας φέτος έχασε την μπάλα. Ναι, φέρει τεράστια ευθύνη.

Όμως γνώμη μου είναι ότι βρέθηκε μετέωρος σε μια διοικητική μετάβαση που ανακοινώθηκε σε ένα πρωί.

Βρέθηκε ενδιάμεσος ανάμεσα σε στρατόπεδο μεσαζόντων, τεχνικών διευθυντών και μάνατζερς και φορτώθηκε δουλειές στους ώμους του που δεν του αναλογούσαν.

Κάπως έτσι το ρόστερ του έχασε βασικές μονάδες όπως ο Αραούχο, ο Τσούμπερ, ο Άμπραμπατ.

Φορτώθηκε με υπερσυμβόλαια πρώην κορυφαίων παικτών που πλέον δεν μπορούν.

Δεν ενισχύθηκε με αριστερό μπακ και στο μέσον της σεζόν έχασε το βασικό του σέντερ φορ.

Όλο αυτό δείχνει μια κατάσταση τραγικού σχεδιασμού στην ΑΕΚ, τη διάλυση μιας υπερομάδας. Όποιος δεν το βλέπει και απλά ζητά να πάρουν το κεφάλι του Αλμέιδα, είναι αφελής.

Εγώ δεν θα το κάνω. Αν ένα πράγμα έχω μάθει μέσα από την αγάπη μου για την ΑΕΚ είναι να μην είμαι πανηγυρτζής, ταλεγάκιας και κωλοτούμπας.

Η ζυγαριά γέρνει με διαφορά στα θετικά όσον αφορά το συνολικό έργο του Αλμέιδα στην ΑΕΚ.

Την Κυριακή ίσως είναι το κλείσιμο ενός πολύ σημαντικού κεφαλαίου για την ομάδα. Αυτά λένε… Αυτά γράφουν οι… insiders

Εγώ θα είμαι εκεί για να χειροκροτήσω τον Ματίας.

Όχι γιατί έχω κανένα κόλλημα ή είμαι πο ρο πομ πομ.

Αλλά γιατί ο Ματίας με έκανε να νιώσω για την ΑΕΚ όπως ένιωθα έξι χρονών.

Και το συναίσθημα αυτό δεν το ξεχνάς ποτέ.