ΣΤΕΝΕΣ ΕΠΑΦΕΣ
Αν δεν είσαι αετός, τουλάχιστον μην γίνεσαι σκουλήκι
Πάνω από λίμνες, πάνω από θάλασσες, πάνω από λαγκάδια, πάνω από τα δάση, τα βουνά, τα σύννεφα, τους ανέμους, πάνω ακόμα κι από τον Ήλιο, πάνω ακόμα κι από τις έναστρες γραμμές του κόσμου.
Μα πάνω απ’ όλα… πάνω από όλους εσάς που επειδή δεν μάθατε να πετάτε σαν κι αυτόν, μάθατε να σέρνεστε σαν τα σκουλήκια.
Ω αετέ μου, ανυψώνεσαι και τρέμουν, πλανιέσαι φτερωτός και λυγίζουν τα γόνατα τους. Ζύγωσε λίγο εδώ στη γη και κάνε μας τη χάρη, πέτα τα μιάσματα της νέκρας μακριά από το σύλλογο των προσφύγων και μετά πήγαινε να καθαριστείς στον πιο ψηλό αέρα και πιες εκεί σαν καθαρό πιοτό τη φλόγα της εκδίκησης που λαμπρόφωτη το άπειρο πλημμυρίζει!
Πέρα από την στυγνή πλήξη, την ασήκωτη θλίψη που φέρνουνε οι κηφήνες σαν βάρος φριχτό στη σκοτεινή επόμενη μέρα, καλότυχος όποιος μπορεί σαν κι εσένα αετέ μου, να γοργοφτερουγίσει και στη γαλήνια και φωτεινή έκταση του ουρανού να πάει να δει από κει το πραγματικό μέγεθος του κάθε μεγιστάνα.
Κι εσύ αδελφέ μου που δεν είσαι αετός, τουλάχιστον μην γίνεσαι σκουλήκι. Ακόμα κι αν οι σκέψεις σου έχουν φτερά σπουργιτιού, μπορείς προς τα ουράνια ελεύθερος κάθε πρωί να πετάς, δείξε στον εαυτό σου τον άλλο δρόμο που πρέπει να ακολουθήσεις. Όχι για αυτούς, αλλά για εμάς και πάνω απ’ όλα… γι’ Αυτήν!
Παναγιώτης Αλιατάς
