ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ
Η ΑΕΚ του παρελθόντος… να βρει την ΑΕΚ του μέλλοντος
Τα ματς απέναντι στον Ολυμπιακό και ειδικά μέσα στο Φάληρο δεν είναι απλά ματς. Είναι η σύγκρουση δύο κλαμπ με τελείως διαφορετική κουλτούρα, φιλοσοφία και αντίληψη για το ποδόσφαιρο.
Γράφει ο Νίκος Κολυτάς
«Και σκούζουνε μόλις σε δουν μαούνες και τριφύλλια» τραγούδαγε ο Χρηστάκης, αποτυπώνοντας γενιές και γενιές ΑΕΚτζήδων. Όχι μόνο αυτών που είχαν ένα πατέρα ή ένα παππού πρόσφυγα αλλά και εκείνων που δεν έγιναν ΑΕΚ από ανάγκη αλλά από επιλογή. Εκείνων που αρνούνταν να στηρίξουν το κοκκινοπράσινο ποδοσφαιρικό κατεστημένο παρότι μονοπωλούσε τους τίτλους.
Η ΑΕΚ για τους πιο ρομαντικούς, ήταν, είναι και θα είναι ένας punk ήχος μέσα στα σαλόνια τους. Αυτός ο ήχος στα ματς με τον Ολυμπιακό παίζει στη διαπασών δυναμώνοντας την ένταση. Μια ένταση που ο κάθε ΑΕΚτζής ανάλογα με την ηλικία του τη βιώνει σε στιγμές. Είτε πρόκειται για το ξερό σουτ του Κανάκη τη δεκαετία του ’50, είτε για τη μαγεία του Παπαϊωάννου και του Νεστορίδη τη δεκαετία του ’60, είτε για τις εναλλαγές Μπάγιεβιτς και Μαύρου τη δεκαετία του ’70, είτε για το τεράστιο γκολ του Καραγκιοζόπουλου τη δεκαετία του ’80, είτε για τα καυτά ματς στη Φιλαδέφεια με την πρώτη επιστροφή του Μπάγεβιτς τη δεκαετία του ’90, είτε για τη μοϊκάνα του Ντέμη μπροστά στη Σκεπαστή, είτε για τα γκολ του Μπλάνκο, του Αραούχο, είτε είτε είτε… Πρόκειται για μνήμες που κάθε γενιά τις βιώνει με διαφορετικά πρόσωπα, αλλά με το ίδιο πάθος, με την ίδια ένταση.
Αυτός είναι και ο λόγος που την Κυριακή η ΑΕΚ πρέπει να μπει στο ματς ψυχωμένη. Όχι γιατί κρίνεται κάτι τρελό βαθμολογικά στη μάχη για τη δεύτερη θέση, αλλά γιατί τα μεγάλα ματς απέναντι στον Ολυμπιακό μένουν. Χτίζουν παράδοση, κλείνουν αλαζονικά στόματα και πάνω απ’ όλα δημιουργούν νέες γενιές ΑΕΚτζήδων πολύ πιο μαζικά. Αυτό το ξέρουνε καλά όσοι γεννήθηκαν στα μέσα ή τέλη των ‘90s. Όσοι άκουγαν για τη μεγάλη ΑΕΚ του Μανωλά, του Κωστή, του Σαμπανάτζοβιτς και του Σαβέβσκι και αντ’ αυτού έβλεπαν στο παρόν τους κάτι Φουρτάδο και Σιαλμάδες. Όσοι μετά από ήττες, απογοητεύσεις και αδικίες πήγαιναν Δευτέρα πρωί στο σχολείο με το κασκόλ δεμένο στην τσάντα, κι ας ήξεραν πως θα πέσει καζούρα. Όσοι έμαθαν να αγαπούν την ΑΕΚ όχι στα πανηγύρια αλλά κυρίως στις πίκρες. Όσοι συνήθισαν να τους λένε “αεκάκι” αλλά ένιωθαν ΑΕΚΑΡΑ, κι ας έπαιζαν με την Επισκοπή στη Γ’ Εθνική. Απέναντι σε αυτούς η ΑΕΚ έχει χρωστούμενα. Και κάποια από αυτά πρέπει να ξεπληρώνονται στα ματς απέναντι στον Ολυμπιακό.
Η περσινή ΑΕΚ θύμισε κάτι από παλιά. Είχε ένα ποδοσφαιρικό θράσος που είχαμε να δούμε χρόνια. Πέτυχε τρεις νίκες απέναντι στον Ολυμπιακό με τις δύο από αυτές να σημειώνονται με ανατροπή στα τελευταία λεπτά. Ήταν μια ΑΕΚ χτισμένη για τέτοιες καταστάσεις από το Μανόλο Χιμένεθ, ο οποίος κατάφερνε να αξιοποιεί το μάξιμουμ των δυνατοτήτων του κάθε ποδοσφαιριστή, από τον πιο κουρασμένο ή άτεχνο μέχρι τον πιο έμπειρο ή ψυχοπαθή. Αυτό το θράσος έσβησε μέσα στη φετινή χρονιά με αποτέλεσμα να βλέπουμε μια ΑΕΚ νωθρή, κουρασμένη και χωρίς ποδοσφαιρική αυτοπεποίθηση. Ο Χιμένεθ με την επιστροφή του καλείται να κάνει την ΑΕΚ και πάλι πρωταθλήτρια. Όχι βαθμολογικά αλλά αγωνιστικά. Η ΑΕΚ χρειάζεται και πάλι τη σιγουριά και τη δύναμη να «χτυπήσει» μεγάλα εγχώρια παιχνίδια, κάτι που δεν κατάφερε με το Μαρίνο Ουζουνίδη στον πάγκο. Χρειάζεται να υπερασπιστεί τον τίτλο της και να παίξει ωραίο ποδόσφαιρο κυρίως για τον κόσμο της.
Είναι ζήτημα τιμής στο κάτω κάτω. Η ΑΕΚ ζει μέσα από τα βιώματα, τις παρέες και… τα μεγάλα γκολ.
Vamos!