ΣΕΦ: Η «αναπτυξιακή» ιδιωτικοποίηση χαλυβουργίας  

Το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΣΕΦ) παραχωρείται στην ΚΑΕ Ολυμπιακός για 49 έτη. Το κράτος προβλέπει μόλις 4 εκατομμύρια ευρώ σε υποχρεωτικές επενδύσεις και συμμετοχή 30% επί των κερδών από τη διαχείριση του σταδίου. Παρότι τα ποσά φαίνονται σεβαστά, στην πράξη δεν ανταποκρίνονται ούτε στην πραγματική αξία του ακινήτου, ούτε στον ιστορικό, συμβολικό και αθλητικό του ρόλο. 

Η παραχώρηση υπερβαίνει τα όρια του αθλητισμού. Το παραλιακό μέτωπο του ΣΕΦ, οι εμπορικοί του χώροι και η δυνατότητα εκμετάλλευσης καθιστούν τη συμφωνία ένα επιχειρηματικό ακίνητο «φιλέτο». 

Ας δούμε όμως τα επίμαχα σημεία πιο αναλυτικά: 

Πρώτον, έχουμε ξεκάθαρη υποτίμηση ενός δημόσιου πόρου τεράστιας αξίας, όχι μόνο οικονομικής, αλλά και κοινωνικής και πολιτιστικής. Το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας δεν είναι απλώς ένας αθλητικός χώρος. Είναι ένας ζωντανός θεσμός, συνδεδεμένος με τον αγώνα για την ειρήνη, τη φιλία των λαών, με την ιστορία του εργατικού και λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα και την περιοχή. Με αυτήν την παραχώρηση, όμως, η πολιτεία αντιμετωπίζει το ΣΕΦ ως ένα ακόμη εμπόρευμα, αποτιμώντας το υποτιμητικά, με όρους στενού οικονομικού συμφέροντος και κερδοφορίας, και όχι με όρους κοινωνικής ωφέλειας. 

Δεύτερον, η παραχώρηση (παρόμοια με αυτή του ΟΑΚΑ) αφορά μια περίοδο σχεδόν μισού αιώνα, μια δεσμευτική και μακροχρόνια σύμβαση που καθιστά τον δημόσιο χώρο ουσιαστικά ιδιωτικό για δεκαετίες, με ανταλλάγματα που παραμένουν αμφίβολα, θολά και ανεπαρκή. Δεν υπάρχουν διαφανείς όροι, ούτε εγγυήσεις ότι το Δημόσιο και η κοινωνία θα ωφεληθούν ουσιαστικά από αυτήν την παραχώρηση. Αντίθετα, αφήνεται ένα μεγάλο πεδίο για αδιαφάνεια, διαπλοκή και μονομερή εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ιδιωτικής ΚΑΕ, σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. 

Τρίτον, δεν προβλέπεται κανένα συνοδευτικό πλάνο για την προστασία, την ανάπτυξη και τη διεύρυνση του λαϊκού αθλητισμού και της μαζικής χρήσης του ΣΕΦ. Η απουσία μέτρων για να διασφαλιστεί ότι οι εργαζόμενοι, η νεολαία και ο λαός θα συνεχίσουν να έχουν πρόσβαση στον χώρο, δωρεάν ή με προσιτό κόστος, δείχνει καθαρά ότι η πολιτική που εφαρμόζεται είναι αντίθετη στην ενίσχυση της κοινωνικής και αθλητικής συνοχής. 

Τέλος, ο συμβολισμός της απώλειας αυτού του χώρου είναι πολύ βαρύς και ανησυχητικός. Το «Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας», που στο όνομά του φέρει αξίες που η σημερινή πολιτική ακυρώνει στην πράξη, γίνεται θυσία στον βωμό του κέρδους και των επιχειρηματικών συμφερόντων. Η παραχώρηση αυτή δεν είναι απλά μια διαχειριστική απόφαση, αλλά μια πολιτική επιλογή που χτυπά τις αξίες και τα δικαιώματα του λαού. 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η παραχώρηση του ΣΕΦ δεν μπορεί να ιδωθεί ως μια «ουδέτερη» αναπτυξιακή πράξη, αλλά ως ένα ακόμα βήμα στην πορεία εμπορευματοποίησης του δημόσιου χώρου και του αθλητισμού. Όσο το κράτος αποσύρεται από την ευθύνη να διασφαλίσει την πρόσβαση του λαού σε δομές πολιτισμού, ιστορίας και αθλητισμού, τόσο περισσότερο αυτές μετατρέπονται σε πεδία κερδοσκοπίας για λίγους.

Η κοινωνία, όμως, δεν έχει την πολυτέλεια να παραμένει θεατής. Το μέλλον του ΣΕΦ δεν αφορά μόνο τον Ολυμπιακό ή το κράτος∙ αφορά κάθε πολίτη που πιστεύει ότι οι δημόσιες υποδομές χτίστηκαν για να υπηρετούν το σύνολο και όχι για να παραχωρούνται ως επιχειρηματικά φιλέτα.

Υ.Γ. Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα από το άρθρο που έχει ήδη δημοσιευτεί στο AEK-LIVE.GR με τίτλο «Κρατικοδίαιτο Real Estate αθλητικών χώρων». Κατόπιν αιτημάτων σας, ανεβάζουμε την κάθε περίπτωση «ξεπουλήματος» και ως ξεχωριστό άρθρο. Γιατί, όπως πάντα, οι επιθυμίες των αναγνωστών μας είναι διαταγές.