Ο μικρός Ευάγγελος ξύπνησε πολύ νωρίς σήμερα! Πετάχτηκε αναμαλλιασμένος απ’ το κρεβάτι του κι έκανε τη δική του μίνι επανάσταση. “Χάστα σιέμπρε, καπιτάνο Εβάνγκελος”, φώναξε μέσα στο σκοτεινιασμένο ακόμα δωμάτιο κι άνοιξε με μια κλωτσιά καράτε το παράθυρό του!

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Κρατς, τα παραθυρόφυλλα τσακίστηκαν στον από δω και στον από κει τοίχο κι έχασαν μονομιάς, ακόμα ένα από τα σανιδάκια τους! Ένα αριστερό, τούτη τη φορά. “Α, ωραία!”, θριαμβολόγησε ο μικρός Ευάγγελος, “τώρα θα μπορώ να παρακολουθώ καλύτερα την Νανά”. Η οποία Νανά, μια συνομίληκή του, που ντυνόταν και γδυνόταν στο απέναντι από το δικό του, παράθυρο…

Άνοιξε, κατόπιν, διάπλατη την πόρτα του δωματίου του! Η μαμά του, περνούσε κατά τύχη από τον διάδρομο. “Ααα”, τσίριξε η μαμά. “Τι έγινε, ρε μαμά; Εγώ είμαι, ο Ευάγγελος; Δεν με γνώρισες”; “Πώς δεν σε γνώρισα, παιδί μου”; Απάντησε η μαμά του. “Αλλά, αγοράκι μου, με κοψοχόλιασες… Λίγο πιο μαλακά δεν μπορούσες ν’ ανοίξεις την πόρτα σου”; “Όχι, μαμά! Δεν μπορούσα πιο μαλακά! Είμαι επαναστάτης! Λάτιν επαναστάτης, έχω μέσα στο αίμα μου τον αντιαμερικανισμό, έχω σπόρους κομμουνιστικούς στο κεφάλι μου, οι οποίοι μεγαλώνοντας εγώ, αυτοί φυτρώνουν. Θα γίνω ένα δάσος του Τσε Γκεβάρα. Αυτό είναι τ’ όνειρό μου! Μια ζούγκλα του Κάστρο! Ένας πύραυλος του Κιμ Γιονγκ Ουν”!…

“Καλά, καλά! Τράβα πλύσου τώρα, κι έλα στο τραπέζι. Άμα δεν πλυθείς, δεν έχει πρωινό”…

Α, οι επαναστάσεις καλές είναι, μα δυστυχώς πάντα περνούν απ’ το στομάχι. Έτσι, ο μικρός Ευάγγελος, πήγε πλύθηκε και, στη συνέχεια, κάθησε στο τραπέζι, μαζί με τον μπαμπά του και με τη μαμά του. Ο μπαμπάς, χοντρός σαν Αη Βασίλης, πέρισυ τέτοια εποχή, είχε σφηνώσει στην καμινάδα, μασκαρεμένος Άη Βασίλης για να φέρει τα δώρα του μικρού του γιου! Καλέσανε τους γείτονες, οι γείτονες δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, φέρανε μετά την πυροσβεστική κι η πυροσβεστική έσπασε την καμινάδα και τον ελευθέρωσε. Τα δώρα σπάσανε, ένα πλαστικό αυτοκινητάκι και μια φλογέρα για να παίζει ο μικρός του γιος το αγαπημένο του, “Hasta Siempre”, για τον άλλο καπιτάνο, τον Τσε! Πάει κι η φλογέρα. Ούτε τον τσοπανάκο τώρα δεν μπορεί να παίξει. Έσπασε το στόμιο, τέλος!

“Αλέξανδρέ μου”, είπε η μαμά στον μπαμπά. “Σήμερα ο μικρός μας Ευάγγελος, είναι στις επαναστατικές του διαθέσεις! Πώς λες να τού συμπεριφερθούμε”;
“Ω, αγαπητή μου Ιωάννα”, απάντησε ο μπαμπάς στη μαμά, “θα τού συμπεριφερθούμε με το μαλακό και με χαμόγελο”. Ο μικρός, άκουγε…
“Και θα λέτε πάντα ΝΑΙ, έτσι δεν είναι”;
“Ναιεεε, ασφαλώς, οπωσδήποτε”, συμφώνησαν με μια φωνή, μπαμπάς και μαμά.
“Ωραία! Ήρθε η ώρα, να σάς ανακοινώσω την επανάστασή μου”!
“Τι να κάνεις, λέει”; (Πάλι με μια φωνή, μπαμπάς και μαμά).
“Ακούστε με, πολύ προσεκτικά, και θέλω μόλις ολοκληρώσω, να μού πείτε ΝΑΙ”.
“Όπως είπαμε και του Παπαδόπουλου”, μουρμούρισε ο μπαμπάς, αλλά ο μικρός δεν το άκουσε αυτό…
“Λέγε, παιδί μου, κοντεύω να ξαναγεννήσω”, ξεφύσηξε ανυπόμονα η μαμά του…

Ο μικρός Ευάγγελος σηκώθηκε πάνω όρθιος! “ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΜΠΑΜΠΑ”, είπε με κεφαλαία γράμματα, “ΣΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΩ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ, ΚΑΤΙ ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ”…

“Λέγε, αγόρι μου”, έκανε ανυπόμονα κι ο μπαμπάς του.

“ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΜΠΑΜΠΑ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΗ ΒΑΣΙΛΗΣ. ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ Η ΚΟΡΟΪΔΙΑ ΣΑΣ. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝΕΚΤΗ”.-