27 Απριλίου 2002, η ημέρα της… εξιλέωσης!

Γράφει η Λυγερή Γιαννουλάκη

Από τις πιο έντονες και όμορφες και όμορφες αναμνήσεις που έχω από την ΑΕΚ, αναμνήσεις που διαμόρφωσαν τον «κιτρινόμαυρο» χαρακτήρα μου, μια ανάμνηση δίπλα στο Ιστορικό ταξίδι στο βομβαρδιζόμενο Βελιγράδι, το πρωτάθλημα του 2018 και όχι μόνο…

8 χρονών παιδάκι, από την τηλεόραση ο τελικός, αλλά τα μάτια έλαμπαν και η καρδιά χτυπούσε δυνατά! Μια εβδομάδα πριν είχε χαθεί το πρωτάθλημα στην ισοβαθμία, σε εκείνο το 4-3, με τον ίδιο αντίπαλο, στο ίδιο στάδιο… Στο σχολείο η κόντρα καλά κρατεί…

«Θα τα ξαναπούμε σε λίγες μέρες», μουρμουρούσα μέσα από τα δόντια μου…

Οι μέρες περνούσαν αργά και βασανιστικά μέχρι εκείνο το Σάββατο, την ημέρα της λύτρωσης…

Εκείνο το απόγευμα, οι 13 και ο τεχνικός τους, ο Φερνάντο Σάντος, με έμαθαν ότι ΑΕΚ σημαίνει «δεν τα παρατάω», εκείνο το απόγευμα κατάλαβα γιατί είμαι ΑΕΚ, κατάλαβα γιατί… με διάλεξε Εκείνη και όχι εγώ και ΤΗΝ ευχαριστώ!

YΓ: Ο επόμενος τίτλος, που ήταν κύπελλο, ήρθε επεισοδιακά, 9 χρόνια μετά, με «στρατηγό» τον… συνήθη ύποπτο Μανόλο Χιμένεθ