Είναι δύσκολο να βάλεις τo συναίσθημα σε τάξη. Περίμενα να περάσει μια μέρα για να ισιώσω. Αλλά τίποτα.
Τις τελευταίες δέκα μέρες πρέπει να έχασα δέκα μέρες από τη ζωή μου. Η ΑΕΚ του Ματίας Αλμέιδα, η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα χωρίς αμφισβήτηση, φαινόταν να χάνει ένα πρωτάθλημα από τα χέρια της μην καταφέρνοντας να νικήσει σε Λεωφόρο Αλεξάνδρας και Νέα Φιλαδέλεφεια, παρότι ήταν και πάλι καλύτερη. Γνωρίζω ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι οπωσδήποτε ένα δίκαιο άθλημα και ότι δε νικάει πάντα ο καλύτερος σε μεμονωμένα ματς. Στη διάρκεια όμως είναι δύσκολο να μην κερδίσει ο καλύτερος. Και τα πλέι οφς είχαν πολλά ματς.
Κάπως έτσι, τη Δευτέρα το απόγευμα, κάπως μουδιασμένοι αλλά και με ένα ένστικτο ελπίδας περιμέναμε με τον αδερφό μου το βραδινό ματς. Οι ώρες δεν περνούσαν. Ίδια αγωνία. Πήγαμε μετά τη δουλειά και ήπιαμε μια μπύρα στην πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη για αποφόρτιση. Μιλήσαμε για τη χαμένη ευκαιρία σε περίπτωση απώλειας, αλλά και τα απίστευτο κατόρθωμα σε περίπτωση κατάκτησης του τίτλου. Περισσότερο αλληλοψυχοθεραπευόμασταν πριν τη σέντρα στις 21:00. Αφού ήπιαμε την μπύρα στην πανέμορφη Κυψέλη, αποχωρήσαμε για το σπίτι. Στη διαδρομή, όμως, πήραμε και ένα Jameson παραμάσχαλα γιατί ξέραμε ότι το βράδυ αναμένεται hard rock.
Ποδοσφαιρική δικαιοσύνη
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά στο γκολ του Φαν Βέερτ, το πίστεψα ότι η ΑΕΚ πήρε το πρωτάθλημα. Το πίστεψα ότι τελικώς μίλησε η ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, που καμιά φορά κοιμάται, αλλά σε βάθος χρόνου, υπάρχει. Το είδα στα μάτια του Στίβεν Τσούμπερ. Ο Ελβετός μπήκε στο ματς και ήταν σαν να έλεγε «έχω έρθει για να πάρω το πρωτάθλημα». Τεράστια κλάση. Και το δεύτερο γκολ που σημειώνει είναι η πιο δύσκολη απόπειρα από όλες τις προηγούμενες προσπάθειές του στο ματς.
Βλέπαμε τα δύο ματς ταυτόχρονα. Στη μεγάλη οθόνη επάνω την ΑΕΚΑΡΑ, στην από κάτω τους κοκκινοπράσινους. Και η αλήθεια είναι ότι όσο περνούσε ο χρόνος, τόσο καταλαβαίναμε ότι η νεράιδα με το ραβδάκι που συνέδραμε όλη τη χρονιά τον παναθηναϊκό, έμεινε από δυνάμεις.
Η κιτρινόμαυρη αρμάδα του Ματίας Αλμέιδα, έλαβε όσα της άξιζαν. Και ίσως να χαμογέλασαν από ψηλά ο Μίμης Παπαϊωάννου με το Στέλιο Σεραφείδη. Ίσως ο Ντιέγκο εκτός από την Αργεντινή και τη Νάπολη να έφερε από ψηλά λίγη τύχη και στην ομάδα του φίλου του, του Ματίας. Ίσως τα τόσα χρόνια πίκρας, αναμονής και απογοήτευσης, να βρήκαν ένα φάρμακο. Δεν ξέρω και δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά το συναίσθημά μας για την ΑΕΚ από τη Δευτέρα και μετά έφτασε στο θεό. Πάθος, αγκαλιές, φιλιά. Όλη η ουσία και η μαγεία του ποδοσφαίρου.
Μεθύσι χαράς
Χιλιάδες κόσμος στη Νέα Φιλαδέλδφεια. Πιτσιρίκια του δημοτικού μέχρι γερόντια που είχαν προλάβει το Νεστορίδη. Καπνογόνα, βεγγαλικά, ιαχές, μπροστά στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ένα ξέσπασμα δεκαετιών, μια αγωνία μηνών, μια προσμονή ημερών. Όλα μαζί. «Παιδιά η ομάδα φεύγει από Θεσσαλονίκη, πάμε αεροδρόμιο», είπε ένας από την παρέα. Φορτωθήκαμε στο φιατάκι μου μαζί με τον αδερφό μου και ένα φιλαράκι του και τραβήξαμε για Σπάτα. Χιλιάδες αυτοκίνητα έκαναν την Αττική Οδό να μοιάζει με μποτιλιαρισμένη Κηφισίας στα χειρότερά της. Αλλά ήταν όλοι ευτυχισμένοι. Κόρνες, κρεμασμένα κασκόλ στα παράθυρα, συνθήματα από τα πίσω καθίσματα, ο ύμνος της ΑΕΚ στα ηχεία.
Πάνω από δέκα χιλιάδες κόσμος παρέμεινε μέχρι τι 03:30 το πρωί για να αποθεώσει το ποδοσφαιρικό θαύμα του Ματίας Αλμέιδα. Μια ομάδα που πέρυσι τέτοια εποχή, στο ίδιο γήπεδο, έμενε πέμπτη στη βαθμολογία και έχανε παταγωδώς την Ευρώπη, φέτος έπαιρνε το πρωτάθλημα παίζοντας την καλύτερη μπάλα στην Ελλάδα. Με τον αρχηγό της, τον Σέρχιο Αραούχο, απόντα στα τελευταία ματς, με την ίωση να την έχει θερίσει αλλά να μην την έχει λυγίσει, με τον κόσμο της να είναι δίπλα της, έστω και από απόσταση. Αλλά η ΑΕΚ ήταν εκεί. Ήταν παρούσα. Ήταν επιθετική. Ήταν και πάλι πρωταθλήτρια.
Την Κυριακή η Νέα Φιλαδέλφεια θα είναι η πιο ευτυχισμένη πόλη της Ελλάδας. Ίσως και του κόσμου. Και θα είμαστε εκεί. Για αυτούς που έμειναν πιστοί. Για αυτούς που λάτρεψαν την ΑΕΚ στα δύσκολα. Για αυτούς που τη γνωρίζουν στα καλύτερά της.
Θα είμαστε εκεί. Αλλά δεν περνούν οι μέρες ρε γαμώτο. Δεν περνούν!
