EDITORIALS
Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι…
Κάπου μεταξύ 2010 και 2016…
“Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια και όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής, περνούσα τα δικά σου δικαστήρια…”
Προσπαθώ να βάλω τις λέξεις σε σειρά, δεν μπορώ. Μόνο εικόνες, είκονες στο νου, εικόνες στα μάτια μου…
“Τα αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία, που στράγγιξες χαμένη μια γενιά…”
Πηγαίνω πίσω, όχι πολύ, είμαι μαθήτρια, Την Βλέπω, Τη στηρίζω στα δύσκολα και στα δυσκολότερα που (θα) έρθουν, μαλώνω με συγγενείς και φίλους, με όποιον τολμήσει να Την πειράξει. Μια μέρα, ο πατέρας μου, μού διηγείται πως έγινε ΑΕΚ, τώρα Την αγαπώ περισσότερο! Είμαι εκεί όταν έφτασε στο απόλυτο μηδέν, δάκρυσα μαζί Της, ήμουν εκεί την… άλλη 11η Μαρτίου, του 2015. Έκλαψα εκείνη την Τρίτη του Μαγιού. Βούρκωσα μαζί με τον ουρανό, εκείνο το αλησμόνητο τριήμερο του ’18.
“Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι, απ’ του καιρού την άγρια πληρωμή…”
Είμαι δίπλα Της ξανά, το πρωτάθλημα έχει χαθεί, αλλά… μακριά της αρρωσταίνω. Ξανά εκεί… να παλεύουμε και να προσπαθούμε να σταθούμε όρθιοι-ΕΝΩΜΕΝΟΙ! Θυμίζει ξανά ΑΕΚ, Εκείνη που μήνες πριν, πήρε το πρωτάθλημα… Στο τέλος, ο άνθρωπος που Την έκανε ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ, που Την αγάπησε όσο λίγοι, απομακρύνεται…
“Πώς έγινε με τούτο τον αιώνα και γύρισε καπάκι η ζωή…”
Ο νέος προπονητής φεύγει νωρίς και επιστρέφει ένας πιστός “στρατιώτης” Της, που Την φέρνει κοντά σε μια από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές ανατροπές… Εμπνέει, καθοδηγεί, δίνει ώθηση στους παίκτες, παλεύει μαζί τους… Μέχρι… πριν λίγο καιρό…
Και τώρα; Ξανά στο 2010; Ξανά ο κόμπος στο λαιμό; Ξανά Μέρες του ’16;
Μετά όμως “ήρθε” ο Γενάρης του 2017 και στο τέλος… ο Μάιος του ’18!
Πάμε λοιπόν για… Μέρες Γενάρη του ’17!
Λυγερή Γιαννουλάκη
“…να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια και σαν κακούργο να με τιμωρείς”.
ΥΓ: ΠΑΝΤΑ δίπλα Της…και ας μας “δικάζει”, ΠΑΝΤΑ κοντά Της, στο γήπεδο μέσα να μας βρει…