Σαν την άχνη πάνω από τον κουραμπιέ…

Με αφορμή το περιστατικό της επίθεσης με μαχαίρι σε παιδί της ομάδας Κ-15 της ΑΕΚ, άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι οι εξαγγελίες για πάταξη της οπαδικής βίας και η βούληση να μην θρηνήσουμε κανέναν άλλο Άλκη, είναι όπως είπε και μια ψυχή “σαν την άχνη πάνω από τον κουραμπιέ, αν την τινάξεις δεν μένει τίποτα…“

Γράφει ο Γιώργος Στογιάννος

Χθες έβγαλαν μαχαίρι σε ένα παιδί κάτω των 15 ετών γιατί φορούσε την φόρμα μιας ομάδας. Συνηθισμένο φαινόμενο, σχεδόν καθημερινό. Δεν ήταν που λέμε μεμονωμένο περιστατικό.

Το ζήτημα είναι ότι αν το παιδί δεν άνηκε σε μια ομάδα που το κατήγγειλε, θα ‘ταν ακόμα ένα περιστατικό από τα πολλά που δεν μαθαίνονται.

Πριν μερικές ημέρες δόθηκαν στην δημοσιότητα μέτρα τα οποία προτίθεται να τεθούν σε εφαρμογή προκειμένου να μπει ένα τέλος στον φαύλο κύκλο της οπαδικής βίας.

Αύριο λοιπόν αναμένεται να ανακοινωθούν το σύνολο των μέτρων που θα ληφθούν μετά την
δολοφονία του 19χρονου φιλάθλου του Άρη, Άλκη Καμπανού, στη Θεσσαλονίκη.

Βασικό μέτρο θα αποτελέσει τόσο η αυστηροποίηση του ιδιώνυμου (με κανένα παράθυρο για αναστολή έκτισης ποινής), καθώς και η απαγόρευση χρήσης κουκούλων από τους φιλάθλους και γενικότερα οτιδήποτε δεν επιτρέπει την απρόσκοπτη αναγνώριση των προσώπων.

Θα ανακοινωθούν ακόμα, η κύρωση από τη Βουλή της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την ασφάλεια και την προστασία σε αθλητικά γεγονότα, η υποχρεωτική είσοδος στις θύρες των οργανωμένων μόνο με εισιτήρια διαρκείας και έλεγχο ταυτοπροσωπίας.

Μα αλήθεια πιστεύει κανείς ότι το πρόβλημα της οπαδικής βίας είναι το πώς μπαίνουν οι οργανωμένοι οπαδοί στα πέταλα ή αν τα ρούχα που φοράνε έχουν κουκούλα ή όχι;

Μήπως αντί να ψάχνουμε να βρούμε μέτρα καταστολής, να εντοπίσουμε την γενεσιουργό αιτία που κάνει κάποιον να βγάζει μαχαίρι για τόσο ποταπό λόγο και να χτυπήσουμε το πρόβλημα στην ρίζα του; Γιατί ακόμα και να περιοριστούν τα επεισόδια εντός γηπέδου, η βία του δρόμου δεν επιχειρείται να ελεγχθεί και ο φόβος να υπάρξουν “νέοι Άλκηδες” ελλοχεύει!