Πολίτες και ραγιάδες

«Περνώντας οι γενιές, αυτές τραβάνε στο χειρότερο!

Θα φτάσει τότε ένας καιρός, που οι θνητοί, σε φοβερή κατάντια, θα λατρεύουν τη δύναμη. Θα λένε πως η δύναμη είναι το δίκιο και το αγαθό κανένας δεν θα σέβεται. Στο τέλος, όταν δεν θα υπάρχει αγανάκτηση για το άδικο και καθόλου ντροπή για την αθλιότητα, ο Δίας θα τους αφανίσει όλους! Μπορεί όμως να γίνει και αλλιώς. Μπορεί, αν οι απλοί άνθρωποι ξεσηκωθούν και όσους τους ποδοπάτησαν στα Τάρταρα ρίξουν!». Από την Εποχή του Σιδήρου τούτο το γραφτό χρονολογείται κι Έλληνας ήταν αυτός που το έγραψε. Χιλιάδες χρόνια μετά, μέσα στην αθλιότητα και φάτσα με τον αφανισμό οι Έλληνες βρίσκονται, όμως τη δύναμη συνεχίζουν να λατρεύουν, αφού εύκολα πείθονται, παραχρήμα πειθαρχούν και αδιαμαρτύρητα πέρθονται…

Μία αφασική και πολτοποιημένη μάζα, που καθημερινά άγεται και φέρεται, ενώ σε τακτά χρονικά διαστήματα αναγκάζεται να εξαγοραστεί ξέροντας ότι θα ξεπουληθεί, μια και ως καταναλωτικό κοινό πλέον λειτουργεί. Δίκιο λοιπόν σήμερα η δύναμη και το αγαθό περιττό! Γιατί αυτό τις ελίτ βολεύει και πάνω σε τούτο όλο το σύστημα δουλεύει. Έτσι το γκουβέρνο, από τον λαό τάχα εκλεγμένο, αντί στα προβλήματα του λαού να σκύψει, τους ληστές του μοναχά υπηρετεί. Γνωστούς και άγνωστους νταβατζήδες, λαμόγια και αεριτζήδες! Με τους υποχείριους υπηκόους την τύχη τους να αποδέχονται, ψεύτικες αξίες να υιοθετούν και μέσα σε μια χαβούζα ολοκληρωτισμού, αδικίας και καταπίεσης να διαλύονται. Το «εγώ» τους εγκαταλείποντας, την ακεραιότητά τους χάνοντας και την «ελευθερία» τους παραδίνοντας…

Δάσκαλε Βάρναλη, πόσο δίκιο είχες όταν έλεγες « Αλίμονο στον αφτόδουλο πολίτη, που φτασμένος στα έσχατα της απελπισιάς παραδίνεται, για να σωθεί, στο έλεος του Θεού και στους νόμους των κλεφτών». Τέτοιοι στον καιρό σου και ίδιοι μέχρι σήμερα οι Έλληνες! Ούτε ξεσηκώνονται, ούτε φωνάζουν, μήτε για τα καταπατημένα δίκια τους παλεύουν. Τα διάφορα «φρέντο» τους αμέριμνοι και ατάραχοι ρουφάνε και το μέλλον τους με το «ανέμελο» βλέμμα του αμνού ή το «σπινθηροβόλο» του βοδιού ατενίζουν. Ο καθένας, από της στρούγκας του πάντα τη μεριά! Όπως ακριβώς το σύστημα έχει σχεδιάσει και πιστά εφαρμόζει. Χωρισμένοι και φοβισμένοι οι πολίτες να ζουν, με τον καθένα στον μικρόκοσμό του μέσα να κρύβεται, φορτωμένος με αυταπάτες συνέχεια να διάγει και «καθ΄υπόδειξιν» πάντα να λειτουργεί…

Ραγιάδες όμως έτσι οι Έλληνες κι ας λένε κάποιοι το αντίθετο! Ραγιάδες γιατί κάνουν αυτό που τα αφεντικά και των αφεντικών τα αφεντικά τούς υποδείχνουν. Γιατί ελεύθερος πολίτης είσαι όταν δεν κάνεις αυτό που δεν θέλεις και όχι όταν κάνεις αυτό που οι άλλοι θέλουν. Ψιλά γράμματα όμως αυτά για τους πολλούς! Ακατανόητο από τους άσκεφτους δέκτες του επικοινωνιακού παιχνιδιού, της αφαιρετικής έννοιας, του αόριστου και θολού μηνύματος, της διαφήμισης του περιττού, του ριάλιτι σόου, της κατινιάς και της τσόντας. Κατανοητό μόνο από όσους τη συμμετοχή τους στον «Δήμο» επιθυμούν και για την εμπλοκή τους στις αποφάσεις του μάχονται. Τους πολίτες, που στα καλούπια της εξουσίας αρνούνται να χωρέσουν και αδυνατούν το άχρηστο αμάσητο να χάψουν. Εκείνους που ραγιάδες ποτέ δεν θα γίνουν. Ραγιάδες και Πολίτες αντιμέτωποι λοιπόν…

Ραγιάδες, που τους στίχους του Δ. Σολωμού, ως άθλιοι, ποτέ τους δεν θα καταλάβουν…
« Ταπεινότατη σου γέρνει η τρισάθλια κεφαλή/ σαν φτωχού που θυροδέρνει κι είναι βάρος του η ζωή». Πολίτες, που στο έμμετρο κάλεσμα του Α. Κάλβου πάντα ανταποκρίνονται… «Πως, πως της ταλαιπώρου πατρίδος δεν πασχίζετε να σώσητε τον στέφανον, από τα χέρια ανόσια ληστών τοιούτων;»…