Ο ΚΥΡΙΟΣ Γιώργος θα μας περιμένει σήμερα. Όπως μας περίμενε κάθε χρόνο με δάκρυα στα μάτια και μια τεράστια αγκαλιά σε όσους δεν ξεχνούν. Με τα κεράκια μας, με το τραγούδι μας και ενίοτε με τα δακρυγόνα των ΜΑΤ που από παλιά είχαν αδυναμία στον κόσμο της ΑΕΚ.

Μου άρεσε πάντα να είμαι στο πλάι εκείνων που δεν τους πιάνει η λησμονιά. Έτσι μάθαμε να αγαπάμε την ΑΕΚ. Άλλες εποχές που νοσταλγικά έρχονται στο μυαλό, όχι για να αποδομήσουμε τα παιδιά που σήμερα τρέχουν δίπλα της, αλλά για την ΑΕΚ που σταμάτησε να βγάζει ινδάλματα. Ο Αμερικάνος, ο Μόσχος, ο Μήλας, ο Ζούπας κι όλοι αυτοί που ταυτίστηκε η ζωή τους με την ΑΕΚ, όχι γιατί έτυχε να σηκώσουν την Βασίλισσα στα ουράνια, αλλά γιατί διάλεξαν να είναι στρατιώτες της. Δεν κεφαλαιοποίησαν την μοναδική μέχρι τότε επιτυχία τους, αλλά συνέχισαν να είναι δίπλα κάθε εβδομάδα. Και κάθε χρόνο τέτοια μέρα να είναι εκεί και να μας περιμένουν. Ακόμα και τώρα που «έφυγαν» αφού οι άνθρωποι που έγραψαν την ιστορία της ΑΕΚ είναι πάντα παρόντες. Σε κάθε εξέδρα. Στις νίκες και στα πανηγύρια αλλά και στις ήττες. Στο Καλλιμάρμαρο που οι λίγοι έβρισκαν τον δρόμο για να φωτίσουν τους πολλούς.

Έτυχε και την Παρασκευή να βρεθώ στο γήπεδο που χτίζεται και με έκπληξη έπεσα πάνω σε τηλεοπτικό γύρισμα με τον Νέστορα, τον κυρ Στέλιο τον Σεραφείδη. Πόσο υπέροχο είναι να βλέπεις ανθρώπους που αναπνέουν για την ΑΕΚ. Πόσο δέος μπορεί να αισθανθεί ένας άνθρωπος που ηλικιακά ούτε κατά διάνοια πρόλαβε να θαυμάσει, όταν τους βλέπει σε αυτή την ηλικία να μιλάνε κλαίγοντας και να κλωτσάνε μια μπάλα. Πόσο ανησυχητικό από την άλλη που η ΑΕΚ σταμάτησε να βγάζει τέτοιες μορφές εδώ και πολλά χρόνια. Βυθίστηκα στις σκέψεις μου μέσα στο γήπεδο και προσπαθούσα να καταλάβω πως θα αισθάνονται αυτοί οι τιτάνες όταν βλέπουν το σήμερα. Μπορεί να περιμένουν το αύριο με ανυπομονησία για να σιγουρευτούν ότι θα προλάβουν να μπουν μαζί με την ΑΕΚ στο γήπεδο που χτίζεται, αλλά πως θα βλέπουν την νοοτροπία του μισθοφόρου που επικρατεί τόσα χρόνια; Σκεφτόμουν ανάμεσα σε γέλια αφού τόλμησα να εκφράσω την σκέψη μου στην παρέα, τι μπορεί να σκέφτονταν οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ αν αύριο πριν το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό έμπαιναν στα αποδυτήρια και τους μιλούσαν αυτοί οι άνθρωποι. Εξωγήινοι θα έμοιαζαν ακόμα και πιο πρόσφατοι που έμπαιναν στο γήπεδο και έδιναν την ψυχή τους όπως ο Ντέμης, ο Ζήκος, ο Ηλίας κι ο Χρηστάρας ο Κωστής. Δεν είναι μομφή για τους παίχτες του σήμερα. Δεν φταίνε αυτοί που δεν μπορούν και σίγουρα δεν φταίνε εκείνοι που δεν έμαθαν ποτέ σε ποια ομάδα παίζουν.

Ήταν οι μέρες περισυλλογής. Βοήθησε κι η ΑΕΚ με τα αποτελέσματα της να έρθουν στο μυαλό εικόνες και ιστορίες που χαράχτηκαν στην ψυχή μου. Πάει η ΑΕΚ στην Θεσσαλονίκη να πάρει την πρόκριση από τον Άρη, κερδίζει το πρώτο σετ και καταφέρνει να χάσει 4 συνεχόμενα και να αποκλειστεί. Πόσο ΑΕΚ. Ήρθε στο μυαλό μου η αγαπημένη μου Φαίη. Αν και ξέρω ότι θα θυμώσει που το γράφω, σκεφτόμουν ένα τηλεφώνημα που είχαμε αμέσως μετά τον χαμένο τελικό στην Σάμο. Το κλάμα της. Άνθρωποι που αγάπησαν την ΑΕΚ και δεν συμβιβάστηκαν με τίποτα λιγότερο από τα πάντα, είναι μακρυά. Άνθρωποι που δεν δέχονταν να χάνει η ΑΕΚ ποτέ και πουθενά. Κι όταν έχανε, ήξεραν όλοι ότι μάτωσε η φανέλα και προσπάθησαν. Λείπει η Φαίη από την ΑΕΚ όπως λείπει και ο Χριστόφορος. Μπορεί το χάντμπολ να έχει βρει τον δικό του δρόμο που οδηγεί σε λεωφόρους δόξας, αλλά εκείνος μαζί με τα αλλά παιδιά την πήραν από το χέρι και την οδήγησαν εκεί. Άλλωστε όταν μίλησα μαζί του για το παιχνίδι που έπαιξε σαν αντίπαλος φέτος με την ομάδα του στην Σαλαμίνα, πιστοποίησα αυτό που ήξερα. Του λείπουμε όσο μας λείπει. Κι ας υπάρχει στην ομάδα υγεία και επιτυχίες ο Μπακαούκας πάντα θα λείπει από τη ΑΕΚ. Ίσως είναι μια ευκαιρία ο Παπασταμάτης που παίρνει δέκα με τόνο σε όλα στην διαχείριση του χάντμπολ, να αποκαταστήσει την σημαία στον ιστό της. Γιατί τραγουδήσαμε μαζί γυμνοί στην Σμύρνη για την ΑΕΚ μετά την αποβολή του. Γιατί στα δύσκολα που η ΑΕΚ πέρασε, εκείνος δεν την ξέχασε. Αντίθετα μας κράτησαν ζωντανούς ΟΛΟΙ οι μάγκες.

Η μέρα που ξημερώνει είναι γιορτή. Δεν είναι μνημόσυνο. Η μέρα που όλη η Ευρώπη υποκλίθηκε στην ΑΕΚ. Η μέρα που ο κόσμος της ΑΕΚ δεν θα ξεχάσει ποτέ. Η μέρα που η ΑΕΚ έμαθε το μπάσκετ στην Ελλάδα μου γέννησε ερωτήματα.

Γιατί έπαψες  την ΑΕΚ να θυμίζεις;

Υ.Γ. 3/4/2010 Ήσουν και θα’σαι πάντα εδώ Μήτσο αδερφέ μου. Όσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα δίπλα στην ΑΕΚ που λάτρεψες.

Υ.Γ.2 Πλησιάζει και η ημερομηνία που η ΑΕΚ κέρδισε όλα τα πρωταθλήματα του κόσμου σε μια ημέρα, με ένα ταξίδι. Κι όταν θα καταλάβουν οι άλλοι τι είναι η ΑΕΚ για εμάς, εμείς θα έχουμε πάει με πούλμαν στο φεγγάρι. Πως να αντιληφθούν τι  χάος επικρατεί μέσα μας; Ζήτω η ΑΕΚ

“Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθε και ως τώρα,

όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε.

Τρώνε από μας και μένει και μαγιά”.

By KKRK