Συνοικία το όνειρο…

Και ενώ το καλοκαίρι παλεύει να έρθει, έχουμε εκλογές (κλάιν) και το καρδιοχτύπι τώρα καταλαγιάζει ας κάνω έναν προσωπικό απολογισμό

Ζήσαμε μια μαγεία φέτος ρε παιδιά. Και μέσα και έξω από τη ΓΗΠΕΔΑΡΑ ΜΑΣ.
Ήταν σαν να βιώσαμε μια συμπυκνωμένη χαρά ετών, σαν να μας το χρωστούσε, ένα πράμα.
Πρωτίστως το γήπεδο .Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που πέρασα τα τουρνικέ (πρέπει να κοκκίνησαν οι τριγύρω μου ,κόσμια δεν με έλεγες). Αυτό που αντίκρισαν τα ματάκια μου τα γαλανά .Τον ευρωπαϊκό αέρα αυτού του οικοδομήματος, την ακουστική, τον κόσμο.
Κοιταζόμασταν μεταξύ μας και τα βλέμματα λέγανε ιστορίες ολόκληρες.
Ταλαιπωρηθηήαμε χρόνια στο Νταχάου και ήταν σαν να βρήκαμε την δική μας Εδέμ (πάντα ήσουν ΕΣΥ ΑΙΜΑ ΜΟΥ, εκεί δίπλα μου να γελάς από τις σκιές γιατί ήξερες !).
Και μετά …ήρθε ο Ματίας .
Ένας Αργεντινός άγνωστος στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι (προπονητικά), λίγο Δον Κιχώτης, λίγο ρόκας, λίγο ζεν.
Τον κοίταξα με το φρύδι υψωμένο αρχικά.
Και ξαφνικά άρχισε το κρεσέντο του. Αθόρυβα, ταπεινά.
Αγώνα με τον αγώνα μας έβαλε σε ένα κόσμο που όλα είχαν το χρώμα του καλειδοσκόπιου.
Αγώνα με τον αγώνα, σχεδόν κλαίγαμε ,γιατί τελείωναν οι αγώνες και θέλαμε κι άλλο!!!
Τι να πρωτοθυμηθώ;
Την μεταμόρφωση Ρότα, Σιμάνσκι; Την αλλαγή του Χχσαφι σε Ντούρασελ; Τον απαυδισμένο, αδιάφορο Γκαρσία σε ξεχυμένο άτι στη κατηφόρα; Τον πρίγκηπα της Ζαμούντα; Τον αρχηγό σε νέο ρόλο; Τον υπερηχητικό Γιόνσον; Την Τσουμπεράρα;
Έγιναν όλοι μια οικογένεια. Και οι πρώτοι και οι δεύτεροι.
Γιατί οι δεύτεροι ήταν και πρώτοι. Γιατί σε αυτή την ΑΕΚ όλοι έπαιζαν!
Και ήρθε η γκολάρα του Γκάτσι (το πρώτο της Αγίας Σοφίας), ήρθε το γκολ του Τσούμπερ μέσα στην Νίκαια.Ήρθε το πέναλτι του Νορντόν στο 90φευγα.
Η τερματάρα Μάνταλου – Αραούχο στην Τούμπα, η αλητεία του Πετράν στο Καραϊσκάκη. Και το αποκορύφωμα;
Η μοιρασιά χαρτοσακουλακίων από το πιτσιπόπο τον Φερνάντεζ στο κλείσιμο της χρονιάς.
Περνούσε ο καιρός και άρχισα να πιστεύω ότι κάπως καλά θα πάει όλο αυτό.
Και ήρθε το πολυπόθητο πρωτάθλημα. Ζούσα σε ένα όνειρο μην με ξυπνάτε!! Ο χρόνος χτυπούσε σε ρυθμούς ΑΕΚ.
Ακόμα και ο προσωπικός μου εσωτερικός πόνος κάπως… κάπως, απάλυνε τρόπον τινά.
Και μετά; Να και το κύπελλο, νέα πανηγύρια!
Νέες τεράστιες, ονειρεμένες στιγμές στα Φιλαδέλφεια.
Σε έβλεπα από την θέση μου, εκεί στα επίσημα να καμαρώνεις, να μπαινοβγαίνεις. Μέσα στο πανηγύρι και το χαμόγελο.
Γιατί αυτήν την ΑΕΚ την είχες δει ήδη εσύ, όταν εμείς όχι (πονέσαμε πολύ πρόεδρε αυτά τα χρόνια, βιώσαμε δύσκολα ως οπαδοί ,να μας συμπαθάς). Γιατί όλο αυτό το έφερες εις πέρας.
Πείσμα και γινάτι γερο-Νικαιώτη μου και δικαιώθηκες.
Και τώρα;;; Νομίζω ότι τα καλύτερα είναι μπροστά μας.
Και ήττες θα έρθουν, και δυσκολίες αλλά το νερό μπήκε στο αυλάκι, ξεκίνησε μια νέα σελίδα της ΟΜΑΔΑΡΑΣ ΜΑΣ. Έχουμε και το ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ.
Έχουμε ο ένας τον άλλον. Να κοιταζόμαστε και να τραγουδάμε (παντού) το χαρακτηριστικό μας σύνθημα FORZA ΑΕΚΑΡΑ.
Σαν να είναι μια μυστική μυθωδία να ακούσει το κιτρινόμαυρο σύμπαν. Μια σπονδή στο κιτρινόμαυρο πνεύμα που ζει μέσα στην Αγία Σοφία, όπως είπε ο μεγάλος.
Ξέρω, αιθεροβάμων και ρομαντικιά θα πείτε.
Αλλά αυτή είμαι, αθεράπευτα ερωτευμένη με την ΑΕΚ. Τρόπος ζωής, ανάγκη ανάσας.
Μετράω ανάποδα μέχρι αρχές Αυγούστου για να σε ξαναδώ αγαπημένη μου
Και μια παράκληση …ΜΕΙΝΕΤΕ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΡΕ! Όλοι μαζί μια αγκαλιά να χοροπηδάμε και πάλι για πάρτη της .
VAMOS ΑΕΚΑΡΑ ΜΟΥ!!!