Αν δεν επιστρέψει η κανονική ΑΕΚ άμεσα, αντίο…

Η ΑΕΚ ξεκίνησε με ισοπαλία σαν… ήττα στα πλέι οφ και πλέον με ντέρμπι στην Τούμπα να ακολουθεί, τα πράγματα ζορίζουν πολύ.

Η ομάδα του Αλμέιδα δείχνει στην πιο κρίσιμη καμπή του πρωταθλήματος να χάνει τα χαρακτηριστικά που αφενός την έφεραν στην κορυφή της Super League, αφετέρου είχαν αναγκάσει τους ανταγωνιστές της να παραδεχθούν την ανωτερότητά της. Το βασανιστικό πρέσινγκ που εφάρμοζε έχει ατονήσει, οι αυτοματισμοί και το συνδυαστικό ποδόσφαιρο έχουν περιοριστεί αρκετά, το χρονικό διάστημα που πιάνει υψηλά στάνταρ απόδοσης μειώνεται και γενικότερα παρατηρείται μια κλιμακούμενη «καθίζηση». Το μόνο που διατηρεί σε κάθε παιχνίδι είναι η κατοχή αλλά χωρίς μεγάλες ευκαιρίες καταλήγει εντελώς ανούσια.

Στο χθεσινοβραδινό ντέρμπι κόντρα στον Παναθηναϊκό, η ΑΕΚ δεν σκόραρε για πρώτη φορά στο νέο της γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια αλλά το ανησυχητικότερο είναι ότι δεν απείλησε καθόλου, πέραν της απίθανης ευκαιρίας του Ρότα και των δύο στιγμών του Γιόνσον στην αρχή του δευτέρου μέρους. Και για μια ομάδα που μας έχει συνηθίσει φέτος στη μεγάλη παραγωγή ευκαιριών σε κάθε αγώνα αυτή η εικόνα είναι προβληματική. Πόσω μάλλον όταν το πρωτάθλημα βρίσκεται στην τελική ευθεία.

Η πραγματικότητα είναι ότι η ΑΕΚ χωρίς τη «μαγική πεντάδα» που την «αναγέννησε» στο πρώτο μισό της σεζόν και την έκανε να μοιάζει με ομάδα υψηλών ευρωπαϊκών προδιαγραφών, δεν εμπνέει φόβο και δεν απέχει σημαντικά από τις τραγικές «φουρνιές» που είδαμε την προηγούμενη τετραετία. Ο λόγος φυσικά για τους Πινέδα, Γκατσίνοβιτς, Ελίασον, Αραούχο και Γκαρσία. Δίχως τον τελευταίο δε, να κάνει δική του την αντίπαλη περιοχή και να τρομοκρατεί με την αθλητικότητα και το εκτόπισμά του, η Ένωση μοιάζει σχεδόν… «άοπλη». Σκοράρει δεν σκοράρει, η παρουσία του και μόνο προκαλεί αναταραχή και ελευθερώνει μεγάλους χώρους στους συμπαίκτες του.

Όσα περισσότερα στελέχη λείπουν επομένως από αυτή την πεντάδα, τόσο περισσότερο χάνει σε δυναμική η ΑΕΚ. Και στην παρούσα φάση η απουσία του Γκαρσία είναι δικαιολογημένη. Από τη στιγμή που δεν είναι 100% έτοιμος μετά τον τραυματισμό, δεν υπάρχει λόγος περαιτέρω καταπόνησής του και σωστά προστατεύθηκε ώστε να είναι βασικός σε ένα από τα πιο κρίσιμα ματς των πλέι οφ όπως είναι αυτό της Τούμπας τη μεθεπόμενη Κυριακή. Αλλά για ποιον λόγο επιμένει ο Αλμέιδα στον 36χρονο Άμραμπατ ο οποίος πλέον με την παρουσία του αποτελεί μεγαλύτερο κίνδυνο για την ίδια του την ομάδα παρά για τον αντίπαλο και αφήνει τον σαφώς πιο ευέλικτο και κυρίως ομαδικό Ελίασον στον πάγκο είναι κυριολεκτικά ανεξήγητο.

Το μόνο θετικό από το χθεσινοβραδινό ντέρμπι ήταν η ανασταλτική λειτουργία της ομάδας. Μπορεί οι αμυντικοί της ΑΕΚ να αντιμετώπισαν παίκτες πιο περιορισμένης δυναμικής εν συγκρίσει με τους μεσοεπιθετικούς του Ολυμπιακού, αλλά και μόνο το γεγονός ότι υπήρχε μεγαλύτερη ισορροπία μεταξύ των γραμμών, επέφερε κατά συνέπεια και λιγότερη έκθεση της αμυντικής τετράδας και μηδαμινούς κινδύνους με εξαίρεση τη φάση στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου όπου επικράτησε… τρικυμία εν κρανίω.

Πάντως πλέον, με την ψυχολογία να έχει πέσει, αυτό που χρειάζεται η ΑΕΚ για να «στροφάρει» ξανά είναι μια μεγάλη νίκη. Το επερχόμενο ντέρμπι στην Τούμπα είναι κομβικό και μπορεί ακόμα και η ισοπαλία να μη φαντάζει καταδικαστική, αλλά το να ξαναπατήσει η Ένωση κορυφή στη συνέχεια, ούσα από τη 2^η αγωνιστική στο -1 ή -2 από τον Ολυμπιακό και στο -4 ή -5 από τον Παναθηναϊκό, φαίνεται πάρα πολύ δύσκολο. Ένα «διπλό» επομένως μπορεί να τα αλλάξει όλα. Το πιο σπουδαίο όμως είναι να επιστρέψει η ΑΕΚ του πρώτου γύρου, η κανονική ΑΕΚ. Τόσο από άποψη προσώπων όσο και από άποψη πλάνου.