Επί προσωπικού

Στην ηλικία μου, δεν χρειάζεται τίποτα να αποδείξω. Τίποτε και σε κανένα! Ξέρω πια καλά τις αδυναμίες μου και όσο μπορώ τις συμμαζεύω, αισθάνομαι τις όποιες μου αρετές και μάχομαι να τις διατηρήσω, είμαι σίγουρος για τις ατομικές μου δυνατότητες και προσπαθώ να τις βελτιώσω και δεν φοβάμαι αδυναμίες να δείξω, αρετές να προβάλω και δυνατότητες να εκμεταλλευτώ…

Αδυναμίες, που σε πολλά λάθη με οδήγησαν και ακριβά τα πλήρωσα. Αρετές, που τον δρόμο της επίσημης αρετής ποτέ δεν μου έδειξαν και από τη συνήθεια ξεστράτισα. Δυνατότητες, που το σύστημα άλλες εκμεταλλεύτηκε και άλλες παρεμπόδισε. Με μένα, σκληρά να παλεύω τη θέση μου στη ζωή να κερδίσω. Μέσα από λάθη, ανομήματα, εμπειρίες και προπαντός μέσα από καταστάσεις, στάσεις και παραστάσεις! Έτσι, αυτός που είμαι τώρα έγινα…

Με τον Εμφύλιο συνομήλικος, είδα τον κύρη μου για τα παράσημά του να καμαρώνει αλλά και τον αλληλοσπαραγμό να αναθεματίζει. Την ανέχεια της νικήτριας μικροαστικής φαμίλιας στο πετσί μου για χρόνια ένοιωσα και στους χαμένους διδάχτηκα, από γονιούς, δάσκαλους, παπάδες και πολιτικούς, τούτη αποκλειστικά να χρεώνω. Παρά τους κάποιους προβληματισμούς και τις όποιες ενστάσεις του συνετού πατέρα μου…

Προβληματισμοί όμως κι ενστάσεις, που στο μυαλό μου ρίζωσαν και τον ενήλικα αργότερα εαυτό μου διαμόρφωσαν. Δαιμόνια, που με την ανάγνωση του «Άκου Ανθρωπάκο»* στις αρχές της δεκαετίας του 70, ζωντάνεψαν και τούμπα τα πιστεύω, τις συνήθειες και τις συμπεριφορές μου έφεραν. Καίρια τότε τα ερωτήματα κι ελόγου μου με ένα «ναι μεν αλλά» ή με ένα «όχι» έπρεπε να απαντήσω. «Όχι» απάντησα και τον δικό μου «Ανθρωπάκο» αποφάσισα να εξαφανίσω…

Η τυχαία συνάντηση με τον Βίλχελμ Ράιχ, την όρεξη για μάθηση μού άνοιξε, σε άλλους δάσκαλους με έστειλε και κάτι χρήσιμο από τον καθένα τους αποκόμισα. Ο Αλμπέρ Καμύ, στη φύση κι έξω από τον θλιβερό κόσμο της Παλαιάς Διαθήκης με οδήγησε και το δίλημμά μου «ανάμεσα στους σκληρούς Φαραώ κι έναν ανελέητο Ουρανό» εξαφάνισε. Ο Έριχ Φρομ μου υπόδειξε ότι δεν πρέπει, σε τίποτε ανώτερο από τον εαυτό μου να υποτάσσομαι και ο Επίκουρος θάρρος μού έδωσε, την όποια θρησκεία να αμφισβητώ, ώστε εαυτόν στους ουρανούς να υψώσω. Αυτά όμως δεν αρκούσαν, μία πολιτική στάση να μού υποδείξουν και την αναζήτηση συνέχισα…

Με τον Ζαν Ζακ Ρουσσώ συναπαντήθηκα κι εμπέδωσα πως αυτό που τη δουλεία διαιωνίζει, η δειλία και η ατολμία των δούλων είναι. Τον Κορνήλιο Καστοριάδη μελέτησα και αποφάσισα να μην ανέχομαι «υπό κυριαρχία» να βρίσκομαι, αυτόνομα την ατομική μου ζωή να προσδιορίζω και εκείνος που την κοινωνία του θεσπίζει να είμαι. Το Καλό στα κατάβαθα της καρδιάς μου γεννιέται και η Αλήθεια στις αβύσσους της λογικής μου ο Ζαν Πωλ Σαρτρ αργότερα με δίδαξε και ο Α.Σ.Νηλ με έπεισε ότι, η δημοκρατία θα πάψει απάτη κι επικίνδυνη να δείχνει, όταν τα παιδιά πάψουν, ευνουχισμένα πρόβατα να γίνονται. Με αυτά και άλλα πολλά, χρόνια τώρα πορεύομαι, δίχως βέβαια την σκληρή πραγματικότητα ποτέ να παραβλέψω και στα σύννεφα συνεχώς να βρίσκομαι…

Είναι, βλέπεις, και ο Βάρναλης που συχνά πυκνά μου υπενθυμίζει πως άμβωνας, θρανίο, εφημερίδα και γκλοπ αδελφικά δουλεύουν, τους πολίτες σε χορτάτους και κορόιδα για να χωρίσουν και τα αταίριαστα με την «αρμονία των τάξεων» για να ταιριάξουν. Υπάρχει από την άλλη και ο Άρης Αλεξάνδρου, που ψυλλιασμένο με κρατάει το «τι» μεταφέρω και « γιατί» το μεταφέρω πάντοτε να ψάχνω, μήπως η μεταφορά είναι «μάταιη» να αναρωτιέμαι και τον βαθμό της «ευθύνης» μου σε κάθε μεταφορά να υπολογίζω και να καταμετρώ. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…

Πολιτικά- και όχι μόνο- σάς δηλώνω ότι σαν τις αφεντιές σας δεν είμαι, αλλά και ότι το αλάθητο δεν πρόκειται ποτέ να διεκδικήσω. Το ξεσκαρτάρισμα που εγώ ήθελα το έχω πραγματοποιήσει, αυτό που θεωρώ σωστό κάνω και όσους γουστάρω στη ζωή μου κρατάω. Εκπτώσεις στις ιδέες μου δεν κάνω, μήτε νερό στο κρασί μου βάζω, καταστάσεις κι επιστασίες για να ανεχτώ και ό,τι δεν με εκφράζει να επικροτήσω. Τέλειος ποτέ δεν υπήρξα, την τελειότητα βαρετή συνήθως έβρισκα και τις ατέλειές της μου άρεσε πάντα να δείχνω…
Αυτός είμαι και τέτοιος σκοπεύω μέχρι την τελευτή μου να παραμείνω!

*«Άκου Ανθρωπάκο» από την Πύλη, σε μετάφραση Μαρίας Νεοφωτίστου-Ζήκα, πρώτης εξαδέλφης μου, που στην προετοιμασία της κατά κάποιον τρόπο τότε με έμπλεξε. Η μεγάλη, στην ουσία, αδελφή μου, το ίνδαλμα και ο μεντοράς μου!