Η καψούρα μου για τον δικέφαλο, δεν μ’αφήνει και ακόμα τραγουδώ, σαν ουσία μες στο αίμα μου κυλά, και μου έχει αρρωστήσει τα μυαλά…

Δεν αντέχω μακρυά σου ούτε λεπτό, και για πάρτη σου χιλιόμετρα μετρώ, η καρδιά μόνο για σένανε χτυπά, και φωνάζει ΑΕΚΑΡΑ δυνατά…

Από το κλειστό της Ηλιούπολης που ξεκίνησε το ταξίδι η ομάδα του χάντμπολ έδειξε ότι ήρθε για να μείνει στην καρδιά μας. Στο ποτέ ξέχειλο και πότε άδειο και τιμωρημένο Μενίδι η ιστορία γραφόταν από τους “μάγκες”. Μια νύχτα σαν την σημερινή το μυαλό όσο και να θέλει φέρνει ξανά μπροστά τις στιγμές που ήταν σταθμός. Ο εμβληματικός αρχηγός που στις επιτυχίες λείπει περισσότερο. Ο Φάνης και ο Παπαδόπουλος που οι αντίπαλοι πάντα σημάδευαν τα νεύρα τους, ο αδερφός Διονύσης που ήρθε παιδάκι σαν μικρός Μπακαούκας κι έγινε αρχηγός. Ο καλύτερος τερματοφύλακας του αθλήματος στην Ελλάδα. Έρχονται όλα μαζί στο μυαλό με τα δάκρυα του Κουλούρη στις Σέρρες. Έρχεται ξανά ο Χριστόφορος να τραγουδάει γυμνός στην Σμύρνη μετά την αποβολή του, αγκαλιά με τον κόσμο για τον οποίο έκαναν τα πάντα. Το κόσμο που έκανε το καθήκον του στην εξέδρα, έκανε την διοίκηση, έγινε χορηγός στην φανέλα και γέμισε ασφυκτικά το κύτταρο σε μια βραδιά που ευτυχώς οι πολλοί δεν έμαθαν ποτέ. Κι αν με ρωτήσεις να διαλέξω δύο από τα πολλά πούλμαν που δεν ήμουν, θα διάλεγα το Βελιγράδι και την επιστροφή μετά την Μίκρα. Εκεί που στα δύσκολα τα χρόνια μας κράτησες εσύ… ΑΕΚ handball για πάντα μια ζωή!!!

Για πάρτη σου τρελαίνομαι Δικέφαλε…

by KKRK