Τα πραγματικά… θύματα

Η βία είναι το βασικότερο σύμπτωμα της νόσου που λέγεται πολιτική. Λανθασμένες πολιτικές οδηγούν τους πάντες στο αδιέξοδο… νόμιμους και παράνομους, αθώους και ένοχους, διαδηλωτές και αστυνομικούς

Για να είμαστε δίκαιοι θα πρέπει να πούμε πως δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί/ΜΑΤ το ίδιο, όπως και όλοι οι διαδηλωτές δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν άνθρωποι των ΜΑΤ που κυριολεκτικά είναι κύριοι και πάνω απ’ όλα άνθρωποι και κάποιοι άλλοι που τους αξίζει το «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Στην απέναντι όχθη, υπάρχουν όντως οι ειρηνικοί διαδηλωτές που αποτελούν την πλειοψηφία, αλλά και οι ταραξίες διαδηλωτές που αρματώνονται από το σπίτι τους με μολότοφ και τρέχουν στις πορείες ψάχνοντας την παραμικρή αφορμή για να τις χρησιμοποιήσουν.

Σίγουρα λοιπόν πίσω από τις στολές των ΜΑΤ υπάρχουν άνθρωποι, μόνο που κάποιοι από αυτούς – από ότι φαίνεται- δεν είναι πάντα και οι καταλληλότεροι για να εξασκήσουν αυτό το ευαίσθητο επάγγελμα, που θεωρητικά θα έπρεπε να προστατεύει τους πολίτες κι όχι να τους θέτει σε κίνδυνο. Αυτό που βλέπουμε εμείς είναι ότι μέσα στα Σώματα Ασφαλείας υπάρχουν κι εκείνοι οι «δήμιοι» που κάνουν κατάχρηση εξουσίας και αυτή την εξουσία την έχουν πάρει από πιο ψηλά. Αν δεν την έχουν πάρει από πιο ψηλά, τότε μάλλον η βία με την οποία ξεσπούν στους πολίτες είναι καθαρά δική τους πρωτοβουλία (την έχουν μέσα τους) και τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να απομακρύνονται από τέτοιες λεπτές και σοβαρές θέσεις.

Ερωτώ λοιπόν:
Έχουν τέτοια εξουσία τα Σώματα Ασφαλείας και αν ναι, μέχρι που φτάνει αυτή;
Γνωρίζουν τα ΜΑΤ με ποιον τρόπο πρέπει να αντιμετωπίζουν τους πολίτες και πόσο έχουν εκπαιδευτεί πάνω σε αυτό το κομμάτι;
Έχουν περάσει ποτέ με επιτυχία από ειδικά ψυχολογικά τεστ για να μπορούν να βγουν στους δρόμους και να αντιμετωπίσουν μάζες ανθρώπων ή ένα απλό πηγαδάκι ανθρώπων ή ακόμα και ένα άτομο;
Έχει τσεκαριστεί ποτέ η συμπεριφορά τους και η αντίδρασή τους όταν βρεθούν σε καταστάσεις υπό πίεση;

Πιστεύω πως όχι… και αυτό φαίνεται και είναι ένα θέμα που θα πρέπει να συζητηθεί. Ο χαρακτήρας, η συμπεριφορά και οι τρόποι των Σωμάτων Ασφαλείας πρέπει να επανεξεταστούν σε κάθε περίπτωση. Δεν είναι υπάλληλοι του σουπερ μάρκετ που απλά πρέπει να τακτοποιούν προϊόντα στα ράφια. Εδώ μιλάμε για τη ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΑΞΗ και την ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ. Εδώ μιλάμε για χειραγώγηση ανθρώπων και ταυτόχρονα για την τήρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Πόσο καλά είναι εκπαιδευμένα τα σώματα ασφαλείας πάνω σε αυτά τα θέματα;
Προσωπικά εκεί εντοπίζω το μεγάλο πρόβλημα… διότι δράση χωρίς αντίδραση δεν υπάρχει πουθενά.

Υ.Γ.
-Τα ΜΑΤ γνωρίζουν πολύ καλά, ότι όταν βιαιοπραγήσουν πάνω σε έναν πολίτη και μάλιστα χωρίς να συντρέχει λόγος, την επόμενη ημέρα κιόλας θα ανοίξει ο «πόλεμος» στον τόπο του «εγκλήματος». Αφού το γνωρίζουν, γιατί εξακολουθούν και προκαλούν; Ο τραυματίας των ΜΑΤ (και του ευχόμαστε καλή ανάρρωση και περαστικά) στην ουσία είναι θύμα των πράξεων των συναδέλφων του.

– Έχω γνωστούς που εργάζονται στα ΜΑΤ. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι αυτό που λέμε «καλά παιδιά» και οι οποίοι δεν θα πείραζαν ούτε μύγα. Υπάρχουν όμως και μερικοί που από την φύση τους είναι αυτό που λέμε «στρατόκαβλοι» και οι οποίοι χαλαρά θα μπορούσαν να καταχραστούν την εξουσία.