EDITORIALS
Τη ρουφιανιά πολλοί αγάπησαν, το ρουφιάνο ουδείς
Η αλήθεια είναι ότι ζούμε στην εποχή των ψιθύρων, των καρφωμάτων και των εντυπώσεων. Στην εποχή που το δίκαιο συγχέεται με τη δικαιοσύνη των ισχυρών και η βία του αμυνόμενου με τη βία του επιτιθέμενου. Αυτή η σύγχυση ξετυλίγεται στη δημόσια σφαίρα μέσα από τους κάθε λογής νοσταλγούς του νόμου 4000 περί τεντυμποϊσμού και τους πρόθυμους κόλακες της περήφανης εξουσίας.
Και η αλήθεια είναι ότι αυτοί οι τελευταίοι αποτελούν μια αυτόνομη κοινωνική κατηγορία που επιβίωνε διαχρονικά. Είναι αυτοί που στο μεσοπόλεμο κατέγραφαν τους απεργούς για χάρη του ιδιώνυμου, αυτοί που στην κατοχή πλούτιζαν με κουκούλες και δωροληψίες, αυτοί που μετεμφυλιακά έστησαν το δεξιό παρακράτος και τα ξερονήσια, αυτοί που στη χούντα σύχναζαν σε καφενεία και δούλευαν σε περίπτερα, αυτοί που στη μεταπολίτευση χειροκροτούσαν τον Καραμανλή στο αεροδρόμιο, αυτοί που στα εκσυγχρονιστικά ‘90s ζητούσαν εξαέρωση του δημοσίου, αυτοί που μπροστά στα μνημόνια και τη λιτότητα χτύπαγαν παλαμάκια. Οι κολαούζοι, οι λεγόμενοι χειροκροτάκηδες της εκάστοτε εξουσίας, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν.
Ο Μπογδάνος, σαν άλλος ντεντέκτιβ, δημοσίευσε τα στοιχεία μέλους του ΠΑΜΕ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ντύνοντας την πράξη του με μια επίφαση ηθικής και δικαιοσύνης. Δε θα μπω καν στη διαδικασία να συζητήσω το κατά πόσο είναι ηθικό να δημοσιοποιείς προσωπικά στοιχεία κάποιου, ή πόσο δίκαιο είναι να κρίνεις το τι συνέβη από μια φωτογραφία. Θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω την κίνηση του Μπογδάνου με τον ακόλουθο συλλογισμό:
1) Ποιος είναι ένας από τους πυλώνες της εξουσίας την οποία υπηρετώ; Η αστυνομία
2) Ποιος αμφισβητεί την εξουσία που υπηρετώ και τους πυλώνες της; Οι διαδηλωτές
3) Ποιος είναι ο ρόλος μου ανάμεσα στην εξουσία και τους αμφισβητίες της; Να καρφώσω τους δεύτερους
4) Πώς θα επιβραβευτώ για το ρόλο μου; Με δημόσια κοινοποίηση
Το στοιχείο 4 του συλλογισμού είναι η ειδοποιός διαφορά του σύγχρονου ρουφιάνου. Οι κόλακες και οι αυλικοί ανέκαθεν υπήρχαν ως κάτι αναγκαίο για τους κρατούντες και απεχθές για τους πολλούς. Η κίνηση του Μπογδάνου όμως προχωράει ένα βήμα παρακάτω ανάγοντας την υποτακτικότητα και τη σπιουνιά σε εργαλείο επιστροφής στην κανονικότητα και τη γαλήνη, σε χρήσιμο ρόλο και σε πρότυπο. Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Οι πληροφοριοδότες βγαίνουν από τις καπαρτίνες και τα μαύρα γυαλιά και ξεχύνονται στην κοινωνία ως υπερασπιστές του ορθού. Ως σύγχρονοι ιεραπόστολοι σε ένα κόσμο βρικολάκων. Κι όμως, δεν υπάρχει χειρότερος βρικόλακας από τον επαγγελματία κόλακα. Από αυτόν που ονειρεύεται μια κοινωνία φακελωμάτων, καταδοτών και ιεροεξεταστών.
Ευτυχώς, απέναντι σε αυτό το οργουελικό μοντέλο υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που κοιτούν τους άλλους στα μάτια και όχι από το ματάκι της εξώπορτας. Άνθρωποι που στο ερώτημα της φωτογραφίας θέλουν να απαντήσουν συλλογικά και όχι ως Μπογδάνοι…
Και μπράβο τους.