ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ
Τζίκετικαν, τζίκετικαν, τζίκετικαν…!

Ηροδότου αληθινές Ιστορίες
Κοίταζα χωρίς να εστιάζω σε οτιδήποτε περνούσε με ταχύτητα μπροστά από τα μάτια μου. Ήταν εξ άλλου αργά, το σκοτάδι βαθύ και έξω χιόνι και παγωνιά. Το βλέμμα δύσκολα μπορούσε να ξεχωρίσει αυτά που γρήγορα περνούσαν από μπροστά μου. Ήταν Φεβρουάριος του 2007.
Με θερμοκρασία έντεκα βαθμούς υπό το μηδέν, έξω ομίχλη και μιζέρια κι εγώ καθισμένος με το βαρύ μου παλτό στη μια από τις οκτώ θέσεις μιας καμπίνας του τραίνου. Απέναντί μου ο συνάδελφος αρχιτέκτονας Mario Biondini. Από την Βαρσοβία για το Κατοβίτσε, στην Πολωνία. Οι υπόλοιπες έξι θέσεις ήταν κενές. Το τραίνο έφυγε ακριβώς στις οκτώ το βράδυ. Κανονικά λίγο πριν τα μεσάνυχτα, στις έντεκα και μισή θα φτάναμε. Μετά, με ένα άλλο τραίνο για την πόλη της διαμονής μας. Άλλη μια ώρα για το Γκλιβίτσε.
Περισσότερα στην επίσημη σελίδα του Παγκυπριώτατου